Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Grzegorz Czerwiński po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym zażalenia J. L. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 stycznia 2014 r. w przedmiocie odmowy przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi J. L. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania postanawia: odrzucić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 13 stycznia 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił przyznania J. L. prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego. Postanowieniem z dnia 20 lutego 2014 r. sygn. akt II OZ 171/14 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie na postanowienie z dnia 13 stycznia 2014 r.
W piśmie z dnia 9 maja 2014 r. J. L. ponownie wniósł zażalenie (zatytułowane "sprzeciw od postanowienia") na postanowienie z dnia 13 stycznia 2014 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do art. 194 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) zwanej dalej "p.p.s.a.", na postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego przysługuje zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie. Stosownie do art. 260 p.p.s.a. dotyczy to również postanowienia, którego przedmiotem jest rozpoznanie wniosku o przyznanie prawa pomocy.
Zgodnie z art. 197 § 2 p.p.s.a., do postępowania toczącego się na skutek zażalenia stosuje się odpowiednio przepisy o skardze kasacyjnej. Z kolei stosownie do art. 193 p.p.s.a, jeżeli nie ma szczególnych przepisów postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, do postępowania tego stosuje się odpowiednio przepisy postępowania przed wojewódzkim sądem administracyjnym.
Biorąc pod uwagę powyższe, do zażaleń do Naczelnego Sądu Administracyjnego na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego, w zakresie nieuregulowanym w Rozdziale 1 i 2 Działu IV p.p.s.a., mają zastosowanie przepisy dotyczące postępowania przed wojewódzkim sądem administracyjnym.
Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 4 p.p.s.a. sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa objęta skargą między tymi samymi stronami jest w toku lub została już prawomocnie osądzona.
Jak wynika z akt sprawy, zażalenie J. L. z dnia 9 maja 2014 r. jest kolejnym zażaleniem na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 stycznia 2014 r. Poprzednie zażalenie na powyższe postanowienie zostało już prawomocnie rozstrzygnięte postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 lutego 2014 r.
Skoro zatem poprzednie zażalenie zostało oddalone postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, a tym samym skarżone postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 stycznia 2014 r. stało się prawomocne, to ponowne zażalenie na to samo postanowienie jest niedopuszczalne.
Nie jest możliwe ponowne złożenie zażalenia tożsamego podmiotowo i przedmiotowo z już rozpoznanym. Zażalenie jest zwykłym środkiem odwoławczym, który przysługuje od nieprawomocnych postanowień wydawanych przez wojewódzkie sądy administracyjne. Skoro zatem wniesiony uprzednio środek zaskarżenia został rozpoznany przez Naczelny Sąd Administracyjny, a w jego wyniku utrzymano w mocy rozstrzygnięcie sądu I instancji, to orzeczenie to jest prawomocne, a zatem wniesiony na nie środek zaskarżenia należy uznać za niedopuszczalny (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 stycznia 2014 roku sygn. akt II OZ 1218/13).
W myśl art. 178 p.p.s.a. wojewódzki sąd administracyjny odrzuci na posiedzeniu niejawnym zażalenie wniesione po upływie terminu lub z innych przyczyn niedopuszczalne, jak również zażalenie, którego braków strona nie uzupełniła w wyznaczonym terminie.
Wobec powyższego, zażalenie z dnia 9 maja 2014 r. wniesione przez J. L. jest niedopuszczalne i podlega odrzuceniu na podstawie art. 178 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a.