Wniosek w przedmiocie wydania pozwolenia na wznoszenie i wykorzystywanie sztucznych wysp
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Grzegorz Czerwiński po rozpoznaniu w dniu 17.02.2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku B. Sp. z o.o. z siedzibą w W. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi B. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie wydania pozwolenia na wznoszenie i wykorzystywanie sztucznych wysp postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

Uzasadnienie

Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej decyzją z dnia [...] października 2013 r. nr [...], po rozpoznaniu wniosku inwestora B. Sp. z o.o. z siedzibą w W. o ponowne rozpatrzenie sprawy, uchylił w całości decyzję tego organu z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] - odmawiającą wydania pozwolenia na wznoszenie i wykorzystywanie sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń w polskich obszarach morskich dla przedsięwzięcia "[...]" - i wydał pozwolenie na wznoszenie i wykorzystywanie sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń w polskich obszarach morskich dla przedsięwzięcia "[...]".

W skardze na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie spółka B. Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania ww. decyzji.

Skarżący powołał się na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody, jak również spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Stwierdził, że wykonanie decyzji w jej obecnym kształcie jest niemożliwe, natomiast konsekwencją pozostawania w obrocie prawnym decyzji ostatecznej jest obowiązek wniesienia częściowej opłaty, o której mowa w art. 27b ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. z 2013 r., poz. 934). Opłata wynosić będzie 3.597.000 euro, co odpowiada kwocie 14.937.621,60 zł. Przedmiotowa opłata nie podlega zwrotowi wobec brzmienia art. 27b ust. 1e ustawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Stosownie do art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - dalej p.p.s.a. - po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach w granicach tej samej sprawy.

Podstawową przesłanką wstrzymania wykonania rozstrzygnięcia w oparciu o cytowany przepis prawny jest wykazanie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, przez co należy rozumieć sytuację, gdy szkoda (majątkowa, a także niemajątkowa) nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego (postanowienie NSA z dnia 20 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 138/2004).

Przedmiotem ochrony tymczasowej w postaci zastosowania instytucji wstrzymania wykonania mogą być jedynie takie akty lub czynności, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania. Przez pojęcie wykonania aktu administracyjnego należy rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub doprowadzenie w trybie postępowania egzekucyjnego do takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z treścią rozstrzygnięcia zawartego w tym akcie.

Zaskarżona decyzja nie jest aktem zobowiązującym, ustalającym dla skarżącego nakaz bądź zakaz określonego działania, lecz stanowi o przyznaniu stronie wnioskowanego uprawnienia w postaci pozwolenia na wznoszenie i wykorzystywanie sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń w polskich obszarach morskich dla planowanego przedsięwzięcia. Obowiązek uiszczenia opłaty dodatkowej nie wynika z treści decyzji, lecz wprost z art. 27b ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. z 2013 r., poz. 934) i stanowi konsekwencję ubiegania się przez inwestora o stosowne pozwolenie. Nadto, w okolicznościach niniejszej sprawy zauważyć należy, że termin do uiszczenia opłaty dodatkowej, określony w powyższym przepisie - tj. termin 90 dni od dnia, w którym decyzja o pozwoleniu, o którym mowa w art. 23 ust. 1, stała się ostateczna - upłynął przed dniem wydania niniejszego postanowienia.

Z tych przyczyn, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a. Sąd orzekł, jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1