Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Agnieszka Wójcik po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2016 r. na posiedzeniu niejawnym z urzędu w zakresie sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej w postanowieniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 września 2015 r. w sprawie ze skargi Miasta W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie zwrotu nieruchomości postanawia: sprostować z urzędu oczywistą omyłkę pisarską zawartą w punkcie 2. tenoru postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 września 2015 r., sygn. akt IV SA/Wa 2348/15 w ten sposób, że w punkcie 2. postanowienia wpisaną w nawiasie kwotę "sto" zastąpić kwotą "dwieście".
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 28 września 2015 r., sygn. akt IV SA/Wa 2348/15 w sprawie ze skargi Miasta W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie zwrotu nieruchomości, w pkt 1. odrzucił skargę, natomiast w pkt 2. nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa (kasa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie) na rzecz skarżącego uiszczony wpis sądowy w kwocie 200,-zł, jednakże w nawiasie słownie wpisał kwotę "sto".
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje.
Stosownie do treści art. 156 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.), sąd może zarówno z urzędu, jak i na wniosek sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki. Zgodnie z art. 166 tej ustawy, do postanowień stosuje się odpowiednio przepisy o wyrokach, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.
Wykładnia gramatyczna tego przepisu wskazuje, że wszystkie opisane w nim nieprawidłowości muszą mieć charakter oczywisty, tzn. niebudzący wątpliwości, bezsporny, pewny. Oczywistość wadliwości może wynikać z samej natury niedokładności, błędu lub omyłki, jak też z porównania ich z innymi niebudzącymi wątpliwości okolicznościami. Wyraża się ona bowiem w tym, że jest natychmiast rozpoznawalna i wynika jednoznacznie z treści orzeczenia. Przedmiotem sprostowania mogą być zatem niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki, przy czym nieprawidłowości te muszą mieć charakter oczywisty.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym, sprostowanie niedokładności (nieścisłości) może obejmować właściwe oznaczenie stron czy też dokładne wymienienie podmiotów postępowania lub pełnej ich nazwy (por. wyrok SN z dnia 18 czerwca 1998 r., II CKN 817/97, OSNC 1999, nr 1, poz. 16). Ponadto, mówiąc o błędzie pisarskim należy mieć na uwadze widoczne, wbrew zamierzeniom Sądu, niewłaściwe użycie wyrazu, widocznie mylną pisownię, błąd gramatyczny albo niezamierzone opuszczenie jednego lub więcej wyrazów. Przedmiotem sprostowania może być zatem, np. błędne oznaczenie imion i nazwisk stron postępowania, nieprawidłowe opisanie zaskarżonego aktu lub czynności (poprzez podanie złej sygnatury aktu lub daty) oraz inne błędy polegające np. na mylnej pisowni wyrazu lub jego nieprawidłowym użyciu.
Mając powyższe na uwadze należało uznać, że w przedmiotowej sprawie zaistniała podstawa do sprostowania osnowy postanowienia z dnia 28 września 2015 r., albowiem z akt sprawy jednoznacznie wynika, że postanowienie zawiera oczywistą omyłkę pisarską polegającą na słownym wpisaniu niewłaściwej kwoty "sto" zamiast "dwieście" złotych uiszczonego przez skarżącego wpisu sądowego od skargi.
Z powyższych względów, na podstawie art. 156 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.