Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący - sędzia WSA Łukasz Krzycki po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku D. S. o wstrzymanie wykonania decyzji Prezydenta W. z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] w sprawie ze skargi D. S. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania postanawia: odmówić wstrzymania wykonania decyzji Prezydenta W. z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...]
Zaskarżoną przez D. S. do Sądu decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r. Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję Prezydenta W. z dnia [...] listopada 2012 r. o wymeldowaniu skarżącego z pobytu stałego z lokalu nr [...] przy ul. [...] w W.
W skardze zawarto wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji organu pierwszej instancji z dnia [...] listopada 2012 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Zgodnie z zasadą przyjętą w art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania decyzji. Jednakże art. 61 § 3 p. p. s. a. stanowi, że po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części decyzji, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
W świetle powołanego powyżej przepisu skarżący jest zobowiązany wykazać, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Warunkiem wstrzymania wykonania decyzji przez sąd jest wykazanie przez skarżącego takich okoliczności, które uzasadniałyby uwzględnienie wniosku. Skarżący powinien powołać konkretne okoliczności faktyczne przemawiające za wstrzymaniem wykonania decyzji (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 października 2011 r., sygn. akt I FSK 1427/11 oraz z dnia 28 września 2011 r., sygn. akt I FZ 219/11).
Skarżący nie uprawdopodobnił, aby wykonanie decyzji mogło doprowadzić do niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub mogło spowodować trudne do odwrócenia skutki.
Uzasadnienie wniosku nie stanowi jego wymogu formalnego, lecz jego materialnoprawną argumentację. Treść uzasadnienia wniosku nie podlega więc badaniu pod względem formalnym i ewentualnemu wezwaniu do jego uzupełnienia, podlega natomiast ocenie z punktu widzenia zasadności wniosku.
Skoro nie wskazano okoliczności, o których wyżej mowa, na podstawie art. 61 § 3 w związku z art. 61 § 5 P.p.s.a. należało orzec jak w sentencji postanowienia.