Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak po rozpoznaniu w dniu 04 lutego 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku P. D. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej uchwały w sprawie ze skargi P. D. na uchwałę Rady Gminy R. z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie zmiany uchwały o przystąpieniu do sporządzenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej uchwały.
Rada Gminy R. w dniu [...] czerwca 2014 r. podjęła uchwałę nr [...] w sprawie zmiany uchwały nr [...] Rady Gminy w R. z dnia [...] czerwca 2007 r. o przystąpieniu do sporządzenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy R. obejmującego fragmenty miejscowości: Z., K. (obręb ewidencyjny K.), K., K., R., S., zmienionej uchwałą z dnia [...] października 2007 r. nr [...] w sprawie realizacji uchwały Rady Gminy R. z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...].
Na powyższą uchwałę P. D., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika będącego adwokatem, wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
W skardze zawarty został wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej uchwały ze względu na niebezpieczeństwo spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności została w sposób kompleksowy uregulowana w art. 61 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), zaś katalog pozytywnych przesłanek warunkujących wstrzymanie przez sąd administracyjny wykonania aktu lub czynności określony został w art. 61 § 3 tej ustawy i ma on charakter taksatywny. Zgodnie z treścią tego przepisu, sąd może na wniosek skarżącego wstrzymać wykonanie w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli została spełniona co najmniej jedna z ustawowych przesłanek, tj. zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Z konstrukcji powyższej normy prawnej art. 61 § 3 powołanej ustawy wynika, że na skarżącym spoczywa obowiązek wykazania przesłanek zawartych w powołanym przepisie, zaś sąd może wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu, jeżeli jest spełniona ustawowa przesłanka określona jako potencjalna możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdy akt lub czynność zostanie wykonana. Ponadto, jak przyjęto w judykaturze, wniosek o wstrzymanie wykonania w całości lub w części aktu lub czynności powinien zawierać odrębne uzasadnienie, gdyż sąd rozpoznając wniosek nie dokonuje oceny zasadności skargi (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 października 2006 r., sygn. akt I OZ 1381/06, niepubl.). Tymczasem zawarty w skardze wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej uchwały nie został uzasadniony, podczas gdy to na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania, że zachodzą przesłanki do wstrzymania wykonania aktu w świetle art. 61 § 3 powołanej ustawy. Analiza orzecznictwa sądów administracyjnych wskazuje, że warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest wykazanie przez stronę we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Nie wystarczy samo powtórzenie treści przepisu i powołanie się na możliwość wywołania nieodwracalnych skutków, a tym bardziej samo wniesienie o zastosowanie ochrony tymczasowej. Uzasadnienie wniosku winno więc odnosić się do konkretnych zdarzeń świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania aktu jest zasadne. Brak uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania aktu uniemożliwia jego merytoryczną ocenę [por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 2004 r., FZ 65/04 (niepubl.), z dnia 3 października 2007 r., I OZ 707/07 (niepubl.) i z dnia 6 lutego 2009 r., II FZ 39/09 (niepubl.)].