Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anna Sękowska po rozpoznaniu w dniu 23 września 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi S. J. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie uznania zażalenia, wniesionego w trybie art. 37 kpa, za nieuzasadnione postanawia: odrzucić skargę.
W piśmie z dnia 3 sierpnia 2015 r. S. J. wniósł za pośrednictwem organu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] uznające za bezzasadne zażalenie wniesione przez skarżącego w trybie art. 37 § 1 kpa na niezałatwienie przez Starostę O. wniosku o odszkodowanie za część działki nr [...] położonej we wsi D., gm. C.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Skarga jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu, gdyż nie podlega kognicji sądów administracyjnych.
Sąd administracyjny, rozpoznając skargę, w pierwszej kolejności bada, czy zaskarżony akt lub czynność organu administracji publicznej podlega kontroli tego sądu.
Zakres kontroli sprawowanej przez sądy administracyjne został określony w art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1647 z późn. zm.), zgodnie z którym sądy administracyjne w zakresie swojej właściwości sprawują kontrolę pod względem legalności, to jest zgodności z prawem, działań lub zaniechań organów administracji publicznej. Kontrola działalności administracji publicznej, sprawowana przez sądy administracyjne, ma charakter ograniczony, co oznacza, że objęte są nią jedynie działania administracyjne wskazane w ustawie.
Kognicja sądów administracyjnych określona została m. in. w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Przepis ten zawiera szczegółowy katalog spraw objętych właściwością rzeczową sądów administracyjnych. Z treści wskazanego przepisu wynika, że sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej poprzez orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.
Bezsporne w sprawie jest, że zażalenie złożone do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na bezczynność Starosty O. w załatwieniu wniosku, dokonane było na podstawie art. 37 § 1 kpa. Stosownie do art. 37 § 2 kpa właściwy do rozpatrzenia zażalenia organ albo uznaje je za uzasadnione i wyznacza dodatkowy termin załatwienia sprawy oraz zarządza wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwienia sprawy w terminie, albo uznaje zażalenie za nieuzasadnione. Zażalenie na bezczynność organu jest szczególnym środkiem zaskarżenia, odrębnym od przewidzianego w art. 141 - 144 kpa. Nie jest ono wnoszone jako środek zaskarżenia postanowienia, ale służy jedynie zmotywowaniu organu do załatwienia sprawy w ustawowym terminie, a zakres czynności podejmowanych przez organ jest ściśle określony treścią art. 37 § 2 kpa. Rozpoznanie zażalenia nie następuje w formie decyzji administracyjnej, ale w drodze czynności nadzorczej, która - nawet jeśli zostanie ujęta w formie postanowienia - nie może być zaskarżona do sądu administracyjnego, ponieważ art. 3 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie wymienia tego rodzaju orzeczeń (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 lutego 1995 r., sygn. akt I SAB 86/94, ONSA 1996/1/39, Lex nr 23458). Stwierdzić również należy, że zawarte w tym względzie pouczenie w zaskarżonym postanowieniu jest prawidłowe.
W tym stanie rzeczy sprawa nie mieści się we wskazanym powyżej katalogu aktów i czynności poddanych kognicji sądu administracyjnego, a i obowiązujący stan prawny nie upoważnia do zakwalifikowania przedmiotowej skargi do spraw, o których mowa w art. 3 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
W świetle powyższego, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.