Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Sędzia WSA - Anna Szymańska po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. M. i J. M. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi M. M. i J. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] września 2013r. nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy postanawia: - odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
M. i J. M. w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] września 2013r. w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy wnieśli o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Wnioskodawcy uzasadniali, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje powstanie skutków niemożliwych do odwrócenia oraz powstanie znacznej szkody - inwestor otrzyma pozwolenie na budowę na nieruchomości sąsiadującej z nieruchomością skarżących, co znacznie obniży wartość ich nieruchomości.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.) sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Z konstrukcji powyższego przepisu wynika, że na skarżącym spoczywa ciężar wykazania przesłanek zawartych w cytowanym przepisie, zaś sąd może wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu, jeżeli jest spełniona ustawowa przesłanka określona jako potencjalna możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdy akt lub czynność zostanie wykonana. Jest to wyjątek od zasady, w myśl której wniesienie skargi do sądu nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności.
Zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] września 2013r. utrzymuje w mocy decyzję Wójta Gminy W. z dnia [...] lipca 2013r. o ustaleniu warunków i szczegółowych zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie [...] na nieruchomościach nr ew. [...], [...] i [...] w miejscowości N. (Gmina W.). Decyzja ta stwierdza zatem istnienie pewnego stanu faktycznego i prawnego, wyznacza bowiem sposób zagospodarowania terenu nieobjętego ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, określa podstawowe parametry dotyczące zmiany zagospodarowania terenu, które podlegają dalszym szczegółowym ustaleniom w toku postępowania o wydanie pozwolenia na budowę. Decyzja ta nie upoważnia więc do rozpoczęcia prac budowlanych i - choć może stanowić podstawę do wydania pozwolenia na budowę - to sama w sobie nie może powodować niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Należy zauważyć, że jak przyjmuje art. 63 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.) decyzja o warunkach zabudowy nie rodzi praw do terenu oraz nie narusza prawa własności i uprawnień osób trzecich. Decyzję ustalającą warunki zabudowy można uznać za promesę uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę. Decyzja o warunkach zabudowy gwarantuje uzyskanie pozwolenia na budowę obiektu o parametrach lokalizacyjnych określonych w tej decyzji, jeżeli jej adresat spełni warunki przewidziane przepisami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.). Jednakże istnienie decyzji o warunkach zabudowy nie oznacza, że właściwy organ administracji na jej podstawie niejako "automatycznie" wyda decyzję o pozwoleniu na budowę. Nastąpi to w odrębnym postępowaniu administracyjnym, w ramach którego przysługują stronie stosowne środki zaskarżenia. Zatem inwestycja skonkretyzuje się dopiero na etapie pozwolenia na budowę i dopiero wówczas można będzie mówić o możliwości doznania znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków.
W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 cytowanej ustawy orzekł jak w sentencji postanowienia.