Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w przedmiocie ustalenia lokalizacji linii kolejowej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec, Sędziowie sędzia WSA Łukasz Krzycki (spr.), sędzia WSA Jakub Linkowski, Protokolant sekr. sąd. Agnieszka Olszewska, po rozpoznaniu w dniu 19 września 2014 r. na rozprawie sprawy ze skargi E. R. i D. R. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] sierpnia 2013 r. Nr [...] w przedmiocie ustalenia lokalizacji linii kolejowej p o s t a n a w i a 1. odrzucić skargę; 2. zwrócić skarżącym E. R. i D. R. solidarnie kwotę 500 (pięćset) złotych uiszczoną tytułem wpisu sądowego.

Uzasadnienie strona 1/2

Decyzją z [...] sierpnia 2012 r. Wojewoda [...] orzekł o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej o znaczeniu państwowym, polegającej na rozbudowie i przebudowie linii kolejowej [...] na odcinku [...] od km [...] do km [...].

Odwołania od powyższej decyzji wniosły niektóre ze stron, jednak nie uczynili tego D. R. i E. R.

Po rozpatrzeniu odwołań Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej uchylił decyzję organu pierwszej instancji w części i orzekł w tym zakresie co do istoty sprawy oraz utrzymał ją w mocy w pozostałej części.

D. R. i E. R. wnieśli do Sądu skargę na decyzję organu odwoławczego, uiszczając kwotę 500 zł tytułem wpisu od skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Według zaś art. 52 § 2 P.p.s.a. przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia przewidziany w ustawie, w tym odwołanie.

Od decyzji organu pierwszej instancji stosownie do art. 127 § 1 i 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 ze zm.), zwanej dalej "K.p.a.", przysługuje odwołanie do organu wyższego stopnia. Odwołanie nie zostało przez skarżących D. R. i E. R. wniesione.

Należy zaznaczyć, że dla rozstrzygnięcia sprawy nie ma znaczenia, że odwołania zostały wniesione przez niektóre z innych stron postępowania. W przypadku bowiem decyzji o lokalizacji inwestycji o charakterze liniowym odwołanie może być wniesione przez stronę co do decyzji tylko w tej części, w jakiej kreuje ona jej prawa lub obowiązki.

Należy odnotować, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego akcentuje się możliwość skutecznego zaskarżenia decyzji dotyczących inwestycji liniowych istnieniem interesu prawnego, skąd wywodzi się brak możliwości skutecznego kwestionowania i żądania oceny legalności decyzji administracyjnej w zakresie, w jakim nie dotyczy ona zindywidualizowanej sytuacji danej osoby (patrz: wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego o sygn. akt II OSK 507/08 i II OSK 897/11 - dostępne na stronie internetowej orzeczenia.nsa.gov.pl - w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, zwanej dalej "CBOSA"). Nie jest więc np. możliwe kwestionowanie rozwiązań technicznych czy przebiegu przedsięwzięcia (w tym jego linii rozgraniczających) na odcinkach, gdzie nie ma to wpływu na indywidualną sytuację skarżącego. W ocenie Sądu analogicznie ma się rzecz w przypadku wniesienia odwołania, gdy przedmiotem postępowania jest ustalenie wymagań przy realizacji inwestycji liniowej.

Formułując zarzuty dotyczące ukształtowania sytuacji prawnej wnoszącego odwołanie (np. jako właściciela nieruchomości podlegającej w części czy w całości wywłaszczeniu), strona nie może skutecznie uruchomić postępowania służącego ponownemu rozpatrzeniu sprawy (w II instancji) w zakresie, w jakim dotyczy to sytuacji prawnej innych stron postępowania, gdy nie pozostaje ona w związku, nie rzutuje, na status wnoszącego odwołanie. W istocie - w ocenie Sądu - nie jest on stroną postępowania dotyczącego ustalenia warunków realizacji fragmentów przedsięwzięcia, które nie przesądzają o zakresie praw i obowiązków danego podmiotu.

Strona 1/2