Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Tomasz Wykowski po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] w sprawie ze skargi I. C. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania postanawia wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie I. C. zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2009 r. w przedmiocie wymeldowania skarżącej z pobytu stałego z lokalu mieszkalnego nr [...] znajdującego się w budynku przy ul. [...] w W.
W uzasadnieniu wniosku (uzasadnienie skargi dotyczy również wniosku) skarżąca podniosła, iż organ błędnie ustalił stan faktyczny sprawy, gdyż skarżąca nie opuściła przedmiotowego lokalu dobrowolnie, lecz została z niego usunięta wraz z dziećmi siłą przez asystujących komornikowi policjantów, po odjeździe których wróciła do mieszkania i dalej wraz z rodziną w nim mieszkała. Ponadto skarżąca wskazała, że Sąd uchylił czynności komornika z powodu naruszenia przez niego prawa, co skutkuje nieważnością tej czynności.
Wojewódzki Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 9 kwietnia 2010 r. sygn. akt IV SA/WA 300/10 odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż nie dostrzegł aby w niniejszej sprawie zachodziło niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Decyzja o wymeldowaniu jest bowiem wyłącznie aktem rejestracji danych dotyczących ustania pobytu określonej osoby w dotychczasowym miejscu, urzędowym stwierdzeniem, że określona osoba w danym miejscy nie przebywa.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożyła skarżąca I. C. wnosząc o jego zmianę poprzez wstrzymanie w całości wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu zażalenia wskazano, że opuszczenie, w wyniku zastosowania przez komornika przymusu fizycznego niezgodnego z prawem, nie może stanowić podstawy do wydania decyzji o wymeldowaniu z tego mieszkania, a wykonanie takiej decyzji spowoduje powstanie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody i trudnych do odwrócenia skutków, ponieważ dowód osobisty skarżącej zostanie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2008 r. Nr 195, poz. 1198), unieważniony. W konsekwencji, wobec braku dowodu osobistego, urząd pocztowy odmówi wydania awizowanej przesyłki poleconej i po upływie 14 dni odeśle ją do nadawcy. Jeżeli będzie to przesyłka pochodząca z sądu, po zwrocie zostanie uznana przez sąd za doręczoną. W ostatecznym rezultacie bezskutecznie upłynie termin przewidziany dla czynności procesowej związanej z tą przesyłką i zaistnieje sytuacja przewidziana w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm., zwanej dalej P.p.s.a.). Skarżąca podniosła, że może zostać pozbawiona obrony swoich praw w obecnie trwających postępowaniach sądowych co będzie nieprzewidywalnymi dla niej stratami materialnymi i moralnymi.
Odpowiedź na zażalenie złożyła uczestniczka postępowania M. S., wnosząc o oddalenie zażalenia I. C. w całości jako całkowicie bezzasadane.
Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 8 lipca 2010 r., sygn. akt II OZ 665/10 uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał wniosek do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie odniósł się do okoliczności przestawionych przez stronę we wniosku, opierając swoje postanowienie na ocenie charakteru decyzji w przedmiocie wymeldowania. Uzasadnienie zaskarżonego postanowienia stanowi jedynie ocenę Sądu, przy braku zasadności wykazania tej oceny.