Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Anna Szymańska po rozpoznaniu w dniu 2 września 2011 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J. P. o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi J. P. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lutego 2011 r. nr [...] w przedmiocie przekazania wniosku według właściwości postanawia: przyznać J. P. prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
Skarżący J. P. w odpowiedzi na wezwanie do uiszczenia wpisu sądowego od skargi na wskazane w sentencji postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lutego 2011 r. znak: [...] zwrócił się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z wnioskiem o przyznanie mu prawa pomocy w zakresie częściowym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w niniejszej sprawie.
Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2011 r. referendarz sądowy odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
Od wskazanego wyżej postanowienia, skarżący wniósł sprzeciw w przewidzianym prawem terminie. W sprzeciwie podniósł, iż nie mógł przedstawić na wezwanie referendarza sądowego stanu rachunku bankowego z okresu od dnia 1 lutego 2011 r. do dnia 16 maja 2011 r., ponieważ bank nie dostarczył mu stosownych wyciągów. Skarżący stwierdzi również, że z nadesłanego do sądu wyciągu z rachunku bankowego wskazującego stan jego rachunku skarżącego na dzień 16 maja 2011 r. wynika, że pozyskane przez skarżącego środki pieniężne w wysokości 4.860 zł w związku z uwzględnieniem przez Naczelny Sąd Administracyjny jego skarg na przewlekłość postępowania zostały już przez niego rozdysponowane na bieżące utrzymanie.
Stosownie do art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej P.p.s.a.), w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym.
Ze złożonego przez skarżącego wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych wynika, że skarżący prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe. W skład majątku skarżącego wchodzi dom o powierzchni 60 m2 (bez prądu, wody, łazienki, centralnego ogrzewania i nieprzedstawiający żadnej wartości), mieszkanie o powierzchni 8 m2 i nieruchomość rolna o areale 3,56 ha, w tym 0,7 ha lasu. Jedynym dochodem skarżącego jest emerytura w wysokości 1.402, 71 zł brutto. Skarżący wskazał również na konieczność ponoszenia dużych wydatków na leczenie, w związku ze swoimi licznymi schorzeniami, które to leczenie miesięcznie kosztuje go około 950 zł.
W wyniku rozpoznania wniosku o przyznanie prawa pomocy Sąd zważył, co następuje:
Zasadą postępowania sądowoadministracyjnego jest, stosownie do art. 199 P.p.s.a. ponoszenie przez stronę kosztów sądowych związanych ze swym udziałem w sprawie. Tak więc podmiot wnoszący skargę do sądu administracyjnego powinien partycypować w kosztach związanych z prowadzeniem postępowania. Instytucja prawa pomocy ma charakter wyjątkowy i jest przyznawana osobom charakteryzującym się trudną sytuacją materialną.
Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Mając na względzie powyższe ustalenia faktyczne, zdaniem Sądu, należy uznać, że skarżący wykazał, iż nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego, a zatem istnieją przesłanki do przyznania J. P. prawa pomocy w zakresie częściowym. Z informacji podanych przez wnioskodawcę we wniosku złożonym na urzędowym formularzu PPF jak również zawartych w sprzeciwie od postanowienia referendarza sądowego z dnia 29 czerwca 2011 r. wynika bowiem, iż uzyskiwane przez skarżącego dochody w całości przeznaczane są na bieżące, niezbędne utrzymanie. Co prawda skarżący posiada nieruchomość rolną o powierzchni 3,56 ha, ale nie osiąga z niej żadnych przychodów. Podane przez skarżącego informacje pozwalają również przyjąć, że pozyskane przez skarżącego środki w wysokości 4.860 zł zostały przeznaczone w całości, zgodnie z oświadczeniem skarżącego, na jego bieżące utrzymanie lub ewentualnie na poprawę warunków życiowych. W związku z tym zasadne jest uznanie, że uiszczenie ewentualnych kosztów sądowych przekracza możliwości finansowe skarżącego.
Z tych względów na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 oraz art. 254 § 1 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji postanowienia.