Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alojzy Wyszkowski po rozpoznaniu w dniu 6 października 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Wydziale IV sprawy ze skargi H. B. na działanie Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w P.- Z. w przedmiocie przyznania pomocy ze środków publicznych Skarbu Państwa postanawia: I. odrzucić skargę; II. oddalić wniosek o przyznanie prawa pomocy.
Pismem z dnia 20 maja 2016 r. H. B. (dalej strona, skarżący) wystąpił do tutejszego Sądu za pośrednictwem Burmistrza Miasta P.- Z. z "wnioskiem o zabezpieczenie społeczne prawa do życia w Rzeczypospolitej Polskiej", żądając przyznania ze środków publicznych Skarbu Państwa kwoty 1500złotych na zakup żywności, odzieży, środków kosmetycznych i higieny oraz innych niezbędnych środków do egzystencji oraz kwoty 3500 złotych na leczenie zdrowia w tym psychicznego w miesiącu styczniu 2016 r. . W uzasadnieniu skarżący wyjaśnił, że kolejnym wnioskiem z dnia 21 stycznia 2016 r. zwrócił się do Gminy P. - Z. o pomoc. Jednakże Kierownik OPS w P.- Z. poinformował stronę, ze nie jest dysponentem środków Skarbu Państwa, a więc nie może uznać się za organ właściwy do rozpoznania sprawy. Polecił on również skarżącemu, aby swoich prawa dochodził na drodze sądowej. W związku z tym strona wystąpiła z przedmiotowym żądaniem do tutejszego Sądu administracyjnego. Nadmieniła również, że w dniu 11 stycznia 2016 r. Sąd Rejonowy w Kłodzku odrzucił jej powództwo z powodu niedopuszczalności drogi sądowej (postanowienie z dnia 2 lutego 2016 r., sygn. akt I C 208/16). W odpowiedzi udzielonej na powyższe pismo, organ przedstawił dotychczasowy przebieg podejmowanych czynności wskazując, że na żądania przyznania wskazanych wyżej kwot skarżący otrzymał stosowne odpowiedzi w pismach NR OPS.820.13.(38). 16. OPS.820.14.(39). 16. I Nadmienił on również, ze sprawa przyznania środków finansowych była i jest przedmiotem dalszych rozstrzygnięć Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. ( Nr Sprawy SKO [...]). Skarżący w piśmie z dnia 17 września 2016 r. skutecznie wezwany do wskazania, w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi, daty i numeru oraz organu który wydał skarżoną przez niego decyzję, wyraźnie wskazał w zakreślonym terminie: "nie złożyłem skargi na decyzję lecz wniosek o zabezpieczenie prawa do życia i chorowania w Rzeczpospolitej Polskiej w miesiącu styczeń 2016 r. Ponadto strona złożyła wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia adwokata.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 1647 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W myśl art. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r., poz. 718, zwanej dalej p.p.s.a.), sądy administracyjne powołane są do rozpoznawania spraw sądowoadministracyjnych. Z kolei stosownie do art. 3 § 2 wskazanej ustawy, kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na szeroko pojmowane akty i czynności organów administracji publicznej, a także na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowanie przez te podmioty. Ponadto sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach (§ 3). Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie wyłącznie w sprawach ściśle przez ustawę określonych. W niniejszej sprawie należy zwrócić uwagę, że przedmiot żądania strony skarżącej obejmuje oczekiwanie przyznania przez tutejszy Sąd pomocy w kwocie 1500,00 złotych na zabezpieczenie potrzeb w postaci żywności, odzieży, środków kosmetycznych i higienicznych oraz innych jeszcze a niesprecyzowanych przez skarżącego celów, oraz w kwocie 3500 zł na leczenie zdrowia w tym psychicznego w miesiącu styczniu 2016 r. Zakres skargi nie mieści się zatem w granicach właściwości sądów administracyjnych wynikającej z powołanych na wstępie przepisów. Sąd administracyjny nie jest bowiem władny do wydawania jakichkolwiek innych merytorycznych orzeczeń, niż te, które odnosić się będą do sprawowanej funkcji kontrolnej. Innymi słowy, aktywność sądów administracyjnych ogranicza się do kontroli działalności organów administracji publicznej, nie zaś zastępowania ich m.in. w sprawach z zakresu pomocy społecznej. Jak wynika bowiem z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 o pomocy społecznej (t.j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 163 ze zm.), pomoc społeczną organizują organy administracji rządowej i samorządowej, współpracując w tym zakresie, na zasadzie partnerstwa, z organizacjami społecznymi i pozarządowymi, Kościołem Katolickim, innymi kościołami, związkami wyznaniowymi oraz osobami fizycznymi i prawnymi. Wniesione pismo należało zatem potraktować w istocie jako skargę o zapłatę określonej kwoty pieniężnej w związku z realizacją bieżących potrzeb bytowych skarżącego. Treść przedmiotowego pisma wskazywała również na niezadowolenie skarżącego z czynności podjętych w jego sprawie przez Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej. Stąd też skargę tę zakwalifikowano również jako tzw. skargę powszechną, uregulowaną przepisami działu VIII ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2016 r., poz. 23, zwanej dalej k.p.a.).W świetle powyższych rozważań należało stwierdzić, że sąd administracyjny nie posiada legitymacji do rozpoznania przedmiotowej skargi. Żaden przepis ustawy procesowej regulującej postępowanie przed sądami administracyjnymi nie przewiduje bowiem możliwości przyznania przez wojewódzki sąd administracyjny środków na pokrycie bieżących potrzeb bytowych, ani dokonania kontroli postępowania dotyczącego rozpoznania tzw. skargi powszechnej. W tym miejscu należy również zwrócić uwagę, że Sąd nie był związany w niniejszej sprawie treścią art. 58 § 4 p.p.s.a. stanowiącego, że sąd nie może odrzucić skargi z powodu, o którym mowa w § 1 pkt 1, jeżeli w tej sprawie sąd powszechny uznał się za niewłaściwy. Podzielić bowiem trzeba pogląd, zgodnie z którym sąd administracyjny nie może odrzucić skargi w sprawie, w której sąd powszechny przyjął brak drogi sądowej, tylko wtedy, jeśli stwierdzi, że skarga dotyczy takich działań lub bezczynności administracji, o których jest mowa w art. 3 p.p.s.a., a równocześnie nie dotyczy spraw, o których mowa w art. 5 p.p.s.a. (zob. postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 21 czerwca 2011 r., sygn. akt I SO/Ol 2/11 oraz postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 czerwca 2010 r., sygn. akt II FSK 67/08, dostępne w centralnej bazie orzeczeń sądów administracyjnych: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Skoro nie budzi wątpliwości, że przedmiot zaskarżenia nie dotyczy sprawy podlegającej właściwości sądów administracyjnych, to wniesioną skargę należało odrzucić na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. W odniesieniu do wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia adwokata - złożonego w dniu 21 września 2016 r. - należy wskazać, że w myśl art. 247 p.p.s.a. prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi. O oczywistej bezzasadności skargi można mówić natomiast wówczas, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Podkreślić przy tym należy, że zastosowanie art. 247 p.p.s.a. jest dopuszczalne jedynie wtedy, gdy stan faktyczny i prawny danej sprawy nie budzi najmniejszych wątpliwości, co do braku szans na uwzględnienie skargi. W szczególności dotyczy to sytuacji, w której skarga kwalifikuje się do odrzucenia na podstawie art. 58 § 1 p.p.s.a. (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z: 30 stycznia 2013 r., sygn. akt II OZ 37/13 oraz 5 marca 2013 r., sygn. akt I OZ 152/13). W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że wniesiona przez stronę skarga - w świetle powołanych okoliczności faktycznych i prawnych - nie mogła skutecznie wszcząć postępowania sądowego. Stąd też w pełni uprawnione jest stwierdzenie, że należało uznać ją za skargę oczywiście bezzasadną. Wobec powyższego domaganie się prawa pomocy w tej sprawie skutkowało oddaleniem wniosku na podstawie art. 247 p.p.s.a, o czym orzeczono w punkcie II niniejszego postanowienia