Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Kuczyński po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Burmistrza Miasta K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie wstrzymania dotacji dla niepublicznego przedszkola postanawia: odrzucić skargę.
Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu przez Burmistrza Miasta K. jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...], nr [...].
Powyższą decyzją uchylono w całości decyzję Burmistrza Miasta K. z dnia [...], nr [...] w sprawie wstrzymania dotacji dla Niepublicznego Przedszkola "[...]", którego organem prowadzącym jest O. M.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:
Przepis art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej: p.p.s.a. stanowi, iż uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym. Ponadto, stosownie do § 2 tego artykułu, uprawnionym do wniesienia skargi jest również inny podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi.
Legitymacja do wniesienia skargi oparta jest na kryterium posiadania interesu prawnego, co oznacza, że akt, czynność lub bezczynność organu administracji musi dotyczyć interesu prawnego skarżącego, który musi być własny, indywidualny i oparty o konkretny przepis prawa powszechnie obowiązującego (materialnego, procesowego). Ze skargą może więc wystąpić, co do zasady, podmiot, który wykaże "związek między chronionym przez przepisy prawa materialnego interesem prawnym, a aktem lub czynnością organu administracji publicznej" (B. Adamiak, J. Borkowski, Polskie prawo administracyjne i sądowoadministracyjne, Warszawa 2001, s. 357).
W niniejszej sprawie, w świetle powołanego na wstępie unormowania, skarżący nie posiada legitymacji procesowej do kwestionowania decyzji organu II instancji - Samorządowego Kolegium Odwoławczego.
Warto przy tym zwrócić uwagę na pogląd wyrażony w postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 października 1990 r., sygn. akt SA/Wr 990/90 (publ. ONSA 1990/4/7). Sąd stwierdził, iż w ustawowej roli organu orzekającego nie ma miejsca na jego własny interes prawny lub obowiązek także wówczas, gdy w rzeczywistości decyzja jednak dotyka bezpośrednio lub pośrednio jego praw lub obowiązków. Taka pozycja organu wyłącza możliwość równoczesnego występowania w charakterze strony kierującej się własnym interesem i zabiegającej o uzyskanie korzystnej dla siebie decyzji.
Przywołane orzeczenie sądowoadministracyjne niewątpliwie zachowuje aktualność na gruncie obecnie obowiązującej regulacji prawnej. Potwierdza to choćby to stanowisko wyrażone w postanowieniu NSA z dnia 10 stycznia 2012 r., I OSK 2428/11, LEX nr 1107476, że gmina, której organ wydał decyzję w sprawie w pierwszej instancji, nie ma legitymacji skargowej do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję organu odwoławczego wydaną w tejże sprawie.
Odmienne zapatrywanie prowadziłoby do nieoczekiwanych konsekwencji również na gruncie stosowania przepisów proceduralnych, na przykład do pozbawienia znaczenia przepisów różnicujących wszczęcie postępowania z urzędu i na wniosek strony albo wywodzenia dopuszczalności wniesienia odwołania przez organ I instancji od własnej decyzji, gdyby już po jej doręczeniu adresatowi organ uznał ją za niekorzystną dla swoich interesów.
Przede wszystkim zaś przyznanie organowi orzekającemu statusu strony w postępowaniu administracyjnym godziłoby w elementarne zasady i wartości obowiązujące w tym postępowaniu, skoro organ administracji publicznej stawałby się w ten sposób "sędzią we własnej sprawie". Jeżeli organ taki nie może być stroną postępowania administracyjnego, w którym występuje jako nosiciel imperium państwowego orzekający w sprawach indywidualnych w pierwszej instancji, to tym samym nie jest uprawniony do wniesienia skargi rozpoczynającej postępowanie przed sądem administracyjnym.
W tym stanie rzeczy wniesioną skargę jako niedopuszczalną, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. należało odrzucić, o czym orzeczono w sentencji postanowienia.
Na marginesie Sąd wskazuje, że w aktach sprawy brak jest wprawdzie wydanej w I instancji decyzji Burmistrza Miasta K. z dnia [...] jednak z pism procesowych przesłanych przez skarżącego i Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. w niesporny sposób wynika, że zaskarżona decyzja dotyczy decyzji z dnia [...].