Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Henryk Ożóg po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. T. na decyzję Kierownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Z. z dnia [...] kwietnia 2010 r., nr [...] w przedmiocie zmiany decyzji w części określającej wysokość zasiłku stałego postanawia: odrzucić skargę.
Kierownik Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Z. pismem z dnia [...] kwietnia 2010 r., nr [...] podjętym w odpowiedzi na pismo M. T. z dnia [...] kwietnia 2010 r., zawierające wniosek o zmianę decyzji tego organu w części określającej wysokość zasiłku stałego od września 2009 r., wskazał, że przyznana - decyzją z dnia [...] listopada 2006 r. nr [...] - pomoc finansowa w formie zasiłku stałego w wysokości 324 zł jest zgodna z przepisem art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r., nr 175, poz. 1362 ze zm.), zgodnie z którym do dochodu nie wlicza się jednorazowego pieniężnego świadczenia socjalnego, zasiłku celowego, pomocy materialnej mającej charakter socjalny albo motywacyjny, przyznawanej na podstawie przepisów o systemie oświaty, wartości świadczenia w naturze, świadczenia przysługującego osobie bezrobotnej na podstawie przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z tytułu wykonywania prac społecznie użytecznych.
Od powyższego pisma Kierownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Z. z dnia [...] kwietnia 2010 r., nr [...] (nazwanego przez skarżącego decyzją) skarżący pismem z dnia 20 maja 2010 r. wniósł bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu "odwołanie", w którym zażądał wypłaty zasiłku stałego w kwocie 477 zł, uznając, iż do dochodu stanowiącego podstawę do wyliczenia kwoty tego zasiłku nie powinien zostać wliczony dodatek pielęgnacyjny w wysokości 153 zł.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a. sąd odrzuca skargę, jeżeli wniesienie skargi jest niedopuszczalne z innych przyczyn niż wymienione w pkt 1-5.
Jedną z przesłanek dopuszczalności skargi jest wyczerpanie środków zaskarżenia ( art. 52 § 1 i 2 p.p.s.a.) lub wniesienie wezwania do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 i 4 p.p.s.a).
Stosownie bowiem do art. 52 § 1 p.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one w postępowaniu przed właściwym organem, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (§ 2 tego przepisu).
Wskazane wyżej pismo Kierownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Z. z dnia [...] kwietnia 2010 r., nr [...] odmawiające w istocie zmiany decyzji tego organu z dnia [...] listopada 2006 r. nr [...] w części określającej wysokość zasiłku stałego - należało zakwalifikować jako rozstrzygnięcie podjęte w formie decyzji administracyjnej, o którym mowa w art. 107 § 1 kpa, mimo iż nie spełnia ono wszystkich wymogów decyzji administracyjnej, o których mowa w tym przepisie.
Powyższe potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych, zgodnie z którym jako minimum elementów decyzji administracyjnej traktuje się cztery składniki, tzn. określenie organu, adresata, rozstrzygnięcie, podpis osoby reprezentującej organ (wyrok NSA z dnia 20 lipca 1981 r., sygn. akt SA 1163/81, OSPiKA 1982, nr 9-10, poz. 169).