Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Ożóg po rozpoznaniu w dniu 22 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. R. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 8 kwietnia 2011 r, sygn. akt IV SA/Wr 36/11 odrzucającego skargę Z. R. na Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W. w przedmiocie niewłaściwego przekazania zażalenia z dnia 20 grudnia 2010 r. postanawia: odrzucić skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu prawomocnym postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2011 r. odrzucił skargę skarżącego na Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W. w przedmiocie niewłaściwego przekazania zażalenia z dnia 20 grudnia 2010 r.
Skarżący, pismem z dnia 10 września 2013 r., wniósł m. in. szereg skarg o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnych orzeczeń kończących postępowanie, w tym również w sprawie objętej niniejszą sygnaturą akt.
W jej uzasadnieniu podniósł, że domaga się stwierdzenia niezgodności z prawem opublikowanych orzeczeń jako wydanych z rażącym naruszeniem prawa, stanowiących o uprzedmiotowieniu strony. Wskazał, że postępowanie prowadzi do obejścia prawa, a organ administracji i sąd zamyka mu drogę do obrony swoich praw i sprawiedliwego wyroku. Postępowanie sądowe zaś w sposób rażący narusza pryncypia ustawy o pomocy społecznej.
W rozpoznawanej sprawie skarżący zatem, pismem z dnia 10 września 2013 r., wniósł sporządzoną osobiście skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem powyższego prawomocnego postanowienia Sądu z dnia 8 kwietnia 2011 r. odrzucającego skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia podlega odrzuceniu.
W myśl art. 285f § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.); dalej: p.p.s.a. skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie, w terminie dwóch lat od dnia jego uprawomocnienia się. Z § 3 tego przepisu wynika, że skargę nieopłaconą, skargę wniesioną z naruszeniem art. 175 § 1 oraz skargę, której braków strona nie uzupełniła w terminie, sąd odrzuca na posiedzeniu niejawnym.
Natomiast zgodnie z art. 285l p.p.s.a. w przypadkach nieuregulowanych przepisami niniejszego działu do postępowania wywołanego wniesieniem skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia stosuje się odpowiednio przepisy o skardze kasacyjnej.
Z treści art. 175 § 1 wynika zaś, że skarga kasacyjna powinna być sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego, z zastrzeżeniem § 2 i § 3, które dopuszczają wyjątek od tej zasady, pozwalając na sporządzenie skargi kasacyjnej innym, wymienionym, w nim osobom. Niesporządzenie skargi kasacyjnej, a zatem i skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia przez jedną z osób wskazanych w art 175 p.p.s.a. nie jest brakiem formalnym, który podlegałby uzupełnieniu w trybie określonym w art. 49 p.p.s.a. Jest to brak nieusuwalny, czyniący taką skagę niedopuszczalną.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia powinna być zatem sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego (art. 175 § 1 w związku z art. 285l p.p.s.a.).
W rozpoznawanej sprawie skargę sporządził osobiście skarżący, który nie należy do kręgu osób wymienionych w art. 175 p.p.s.a.
Dodać przy tym należy, iż z treści uzasadnienia postanowienia Sądu z dnia 5 września 2013 r. umarzającego postępowanie sądowoadministracyjne wszczęte ponownym wnioskiem o wykładnię postanowienia Sądu z dnia 8 kwietnia 2011 r. wynika, iż skarżący został pouczony o obowiązku sporządzenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia przez profesjonalnego pełnomocnika.
W tej sytuacji sporządzona osobiście przez skarżącego skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, a więc z naruszeniem wymogu z art. 175 § 1 p.p.s.a., podlegała odrzuceniu stosownie do art. 285f § 3 p.p.s.a.
Z tych względów Sąd, na podstawie art. 285f § 3 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.