Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Lidia Serwiniowska po rozpoznaniu w dniu 24 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. R. na uchwałę Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 8 lipca 2010 r., nr LIII/1543/10 w przedmiocie rozpatrzenia skargi na Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej postanawia: I. umorzyć postępowanie sądowoadministracyjne wszczęte wnioskiem o dokonanie wykładni postanowienia; II. odmówić wstrzymania wykonania postanowienia.
Postanowieniem z dnia 12 października 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odrzucił skargę Z. R. na uchwałę Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 8 lipca 2010 r., nr LIII/1543/10 w przedmiocie rozpatrzenia skargi na Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej.
Wnioskiem z dnia 6 sierpnia 2013 r. uzupełnionym w dniu 19 sierpnia 2013 r. skarżący, na podstawie art. 158 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej p.p.s.a., zwrócił się do Sądu o wyjaśnienie wątpliwości związanych z wydanym orzeczeniem.
W dniu 10 września 2013 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wpłynęła skarga strony o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia z dnia 12 października 2010 r. Jednocześnie skarżący wniósł o wstrzymanie wykonania tego orzeczenia oraz, na podstawie art. 158 p.p.s.a., po raz kolejny wezwał Sąd do wyjaśnienia wątpliwości z nim związanych.
Postanowieniem z dnia 1 października 2013 r., rozpoznając wniosek skarżącego z dnia 6 sierpnia 2013 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odmówił dokonania wykładni postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie należy wskazać, że w związku ze złożoną w dniu 10 września
2013 r. skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia z dnia 12 października 2010 r. Sąd wydał w dniu 24 października bieżącego roku odrębne postanowienie.
Zgodnie z art. 161 § 1 pkt 3 i § 2 p.p.s.a., sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli stało się ono bezprzedmiotowe. Postanowienie o umorzeniu postępowania może zapaść na posiedzeniu niejawnym.
W realiach niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości, że pismo skarżącego z dnia 10 września 2013 r. jest wnioskiem o dokonanie wykładni postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 12 października
2010 r. odrzucającego skargę w niniejszej sprawie. Bezsporne jest także, iż tutejszy Sąd, postanowieniem z dnia 1 października 2013 r., w związku ze złożonym wcześniej wnioskiem w tym przedmiocie, odmówił dokonania wykładni tego postanowienia wskazując, że nie zachodziły ku temu przesłanki wynikające z art. 158 p.p.s.a.
Rozpoznając po raz kolejny żądanie skarżącego o dokonanie wykładni postanowienia z dnia 12 października 2010 r. zawarte w piśmie z dnia 10 września
2013 r. stwierdzić należy, że w istocie powiela on swe dotychczasowe stanowisko wyrażone w tej kwestii.
Tym samym uznać należy, że postępowanie wszczęte kolejnym i opartym na tych samych przesłankach wnioskiem skarżącego jest bezprzedmiotowe i jako takie podlega umorzeniu.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 i § 2 p.p.s.a., Sąd orzekł jak w pkt I sentencji postanowienia.
Odnosząc się natomiast do wniosku skarżącego o wstrzymanie wykonania postanowienia tutejszego Sądu z dnia 12 października 2010 r. odrzucającego jego skargę na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. wskazać trzeba, że zgodnie z art. 196 p.p.s.a. wojewódzki sąd administracyjny może wstrzymać wykonanie zaskarżonego postanowienia do czasu rozstrzygnięcia zażalenia. Postanowienie takie może zapaść na posiedzeniu niejawnym. Przy czym, instytucja wstrzymania wykonania zakwestionowanego postanowienia nie ma zastosowania do wszystkich postanowień wydawanych przez wojewódzki sąd administracyjny. Instytucja ta może mieć zastosowanie: 1) gdy postanowienie jest natychmiast wykonalne, co oznacza, że jest wykonalne przed jego uprawomocnieniem oraz 2) jedynie do postanowień kwestionowanych w drodze zażalenia, od których zażalenie to zostało wniesione. Nadto, zgodnie z doktryną, o wstrzymaniu wykonania postanowienia sąd może orzec jedynie na wniosek strony, zawarty z reguły w zażaleniu.
Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że postanowienie Sądu z dnia 12 października 2010 r. odrzucające skargę na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. jako niedopuszczalną, nie jest postanowieniem, na które służy zażalenie, bowiem od powyższego postanowienia, jako kończącego postępowanie w sprawie, przysługiwała stosownie do treści art. 173 § 1 p.p.s.a. skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zatem omawiana instytucja wstrzymania wykonania postanowienia nie znajduje zastosowania w tej sprawie.
W związku z powyższym Sąd, na podstawie art. 196 p.p.s.a., odmówił wstrzymania wykonania postanowienia, o czym orzekł w pkt II sentencji postanowienia.