Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach Andrzej Majzner po rozpoznaniu w dniu 14 września 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M.F. na bezczynność Burmistrza Miasta C. w przedmiocie wydania decyzji administracyjnej dotyczącej zasiłku celowego w kwestii wniosku skarżącego o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie radcy prawnego postanawia: 1. ustanowić dla skarżącego radcę prawnego z urzędu;
W treści skargi M.F. wniósł o ustanowienie radcy prawnego z urzędu powołując się na trudną sytuację materialną.
Następnie, odpowiadając na stosowne wezwanie, skarżący nadesłał do Sądu urzędowy formularz wniosku o przyznanie prawa pomocy, w treści którego sprecyzował, iż żąda nie tylko ustanowienia radcy prawnego lecz nadto także zwolnienia od kosztów sądowych. Równocześnie oświadczył, że jest osobą schorowaną, niepełnosprawną, gospodaruje samotnie, nie posiada żadnych zasobów pieniężnych, przedmiotów wartościowych ani nieruchomości (zajmuje lokal mieszkalny na zasadzie dożywocia), zaś źródłem utrzymania jest dla niego zasiłek stały z pomocy społecznej, w kwocie 604 zł. Nadto dodał, iż przeznacza na leki 250 zł oraz uiszcza opłatę za energię elektryczną, w kwocie 89,05 zł.
Rozpoznając wniosek zważono, co następuje.
Stosownie do treści art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., stronie na jej wniosek może być przyznane prawo pomocy. Zgodnie zaś z art. 245 § 1 tej ustawy, prawo pomocy może zostać udzielone w zakresie częściowym lub całkowitym.
W pierwszej kolejności należy odnotować, iż przedmiot skargi w niniejszej sprawie dotyczy zasiłku celowego z pomocy społecznej. Stwierdzić więc przyjdzie, że skarżący jest w tej sprawie zwolniony od kosztów sądowych z mocy samego prawa, na podstawie art. 239 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a., a co za tym idzie, jego wniosek o zwolnienie z obowiązku uiszczenia tych kosztów jest od samego początku bezprzedmiotowy i jako taki nie podlega rozpoznaniu.
Odnosząc się natomiast do wniosku M.F. o ustanowienie pełnomocnika z urzędu trzeba podnieść, iż w myśl zasady sformułowanej w art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a., przyznanie osobie fizycznej prawa pomocy w zakresie częściowym (czyli po myśli art. 245 § 3 tej ustawy, mogącym obejmować między innymi ustanowienie adwokata lub radcy prawnego) następuje wtedy, gdy wykaże ona, że nie jest w stanie uiścić pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Dokonana w tym kontekście analiza stanu majątkowego i sytuacji życiowej skarżącego doprowadziła do konkluzji, że okoliczności sprawy uzasadniają uwzględnienie zgłoszonego żądania.
Z oświadczeń wyżej wymienionego wynika, że nie posiada on żadnych zasobów finansowych ani łatwego do spieniężenia majątku. Jest przy tym osobą schorowaną, niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym, zaś jedynym źródłem utrzymania są dlań świadczenia z pomocy społecznej, to jest zasiłek stały oraz zasiłki celowe. Fakty te potwierdzają dokumenty dołączone do akt administracyjnych innej sprawy zarejestrowanej w tutejszym Sądzie pod sygn. IV SA/Gl 536/17 (vide: decyzje o przyznaniu wspomnianych świadczeń oraz aktualizacja rodzinnego wywiadu środowiskowego), a skoro brak jest okoliczności, które mogłyby wskazywać, aby sytuacja materialna i życiowa wnioskodawcy miała ulec w międzyczasie poprawie uznano, że nie jest on w stanie wygenerować środków umożliwiających opłacenie profesjonalnego pełnomocnika z wyboru, bez uszczerbku w swoich koniecznych potrzebach.
Dlatego postanowiono jak w sentencji działając na podstawie art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 p.p.s.a. w związku z art. 246 § 1 pkt 2 tej ustawy.