Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Teresa Kurcyusz -Furmanik po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2010r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi D.J. na bezczynność Starosty [...] w przedmiocie wydania potwierdzenia rozliczeń księgowych postanawia odrzucić skargę
W dniu 4 marca 2010r. do Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego w Gliwicach wpłynęła skarga D.J., w której wskazała, jako bezczynność Starosty
[...] nie przekazanie jej przez organ potwierdzeń rozliczeń księgowych za jej pobyt od [...] do [...] w Domu Pomocy Społecznej w Ż.
W odpowiedzi na skargę Starosta [...] wniósł o jej oddalenie wskazując, iż na ustna prośbę strony przekazał jej wykaz obciążeń i wpływów za pobyt w DPS w określonym przez D.J. okresie. Pismo to przekazano skarżącej, jednakże odmówiła jego przyjęcia. W związku z powyższym ponownie sporządzono wymieniony wyżej wykaz, który odebrany został przez D.J. w dniu [...].
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje.
Granice właściwości sądów administracyjnych oraz istota wymiaru sprawiedliwości sprawowanego przez te sądy zostały określone wprost w Konstytucji RP, a to w jej art. 184. Także, w art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z dnia 20 września 2002 r.) określone zostało, iż sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej.
Jak stanowi art. 3 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi z dnia 30 sierpnia 2002 r.( Dz. U. Nr 153 poz.1270) zwanej dalej p.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4.
Norma powyższa w sposób enumeratywny określa właściwość sądów administracyjnych w zakresie kontroli nad wydawanymi przez organy administracji aktami prawa, a ustawodawca równie wyraźnie określa właściwość sądów administracyjnych w przypadkach bezczynności organów, dając uprawnienia kontrolne tym sądom wyłącznie w przypadkach w ustawie określonych, nie pozwalając na naruszenie kompetencji innych organów, w tym sadów powszechnych. Skarga na bezczynność organu jest dopuszczalna tylko w takich granicach, w jakich służy skarga do sądu administracyjnego na decyzje, postanowienia oraz na akty i czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa (por. B. Adamiak, J. Borkowski, Postępowanie administracyjne, ,wyd. 5..., s. 378).
Należy zauważyć, iż w przypadku uzyskania żądanego dokumentu D.J. nie mogłaby zaskarżyć jego treści do sądu administracyjnego, gdyż potwierdzenie rozliczeń księgowych nie nosi cech aktów prawnych, o których mowa w treści cytowanego przepisu art.3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Z tych też przyczyn skarżąca nie mogła skorzystać z drogi sądowoadministracyjnej do zaskarżenia bezczynności organu w zakresie braku wydania dokumentu księgowego potwierdzającego płatności skarżącej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zauważa zatem, iż istota sprawy, której dotyczy żądanie skarżącego wykracza poza kompetencje Sądu, co musi skutkować, iż skarga podlega odrzuceniu z mocy art. 58 1 ust.1 p.p.s.a.