Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Donata Starosta po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym skargi Spółki A na bezczynność Prezydenta Miasta P. w przedmiocie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości postanawia 1. odrzucić skargę, 2. zwrócić skarżącej kwotę 100 (sto) złotych uiszczoną tytułem wpisu sądowego od skargi.
Pismem z dnia [...] listopada 2014 r. Spółka A wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na bezczynność Prezydenta Miasta P. w przedmiocie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości.
W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta P. wniósł o jej oddalenie.
Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 5 stycznia 2015 r. skarżąca spółka została wezwana do wykazania, że przed wniesieniem skargi wyczerpała tryb z art. 37 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r. poz. 267) zwanej dalej jako "K.p.a.", w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi.
Pismem z dnia [...] stycznia 2015 r. skarżąca spółka przedłożyła kserokopię zażalenia z dnia [...] stycznia 2015 r. skierowanego do Wojewody [...], wyjaśniając że miało ono charakter formalny, bowiem spółka wielokrotnie interweniowała w tej sprawie w Urzędzie [...]. Spółka wniosła o nieodrzucanie skargi, bowiem przewidywany termin jej rozpatrzenia, nastąpi po rozpatrzeniu zażalenia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Z treści art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270) zwanej dalej jako "P.p.s.a" wynika, że skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. W myśl art. 52 § 2 P.p.s.a., przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy przewidziany w ustawie. Nie ulega zatem wątpliwości, że dopóki stronie przysługuje prawo wniesienia jednego z tych środków, dopóty wniesienie skargi do sadu administracyjnego jest niedopuszczalne. Wniesienie skargi na bezczynność organu jest dopuszczalne po wyczerpaniu środków zaskarżenia, do których należy zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie (art. 37 K.p.a) (J. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Wydanie 4, Lexis Nexis, Warszawa 2010, s.159 - 163). Nie jest wyczerpaniem środka zaskarżenia w rozumieniu art. 52 § 1 P.p.s.a. wniesienie skargi przed rozpoznaniem wniesionego przez stronę środka zaskarżenia przez organ administracji. W przypadku zażalenia, o którym mowa w art. 37 § 1 K.p.a., samo wniesienie środka jest wystarczające, przy czym powinno nastąpić po upływie terminu na rozpoznanie tego środka przez organ administracji (B. Dauter, Metodyka pracy sędziego sądu administracyjnego, Wydanie 4, Lexis Nexis, Warszawa 2012, s. 159).
W rozpatrywanej sprawie wniesienie skargi na bezczynność Prezydenta Miasta P., nie zostało poprzedzone zażaleniem o którym mowa w art. 37 K.p.a. Zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie wprawdzie zostało złożone przez skarżącą spółkę, ale dopiero dnia [...] stycznia 2015 r., w sytuacji gdy przedmiotowa skarga wpłynęła do tutejszego Sądu już w dniu [...] listopada 2014 r. Ponadto wniesienie ww. zażalenia miało miejsce dopiero po wezwaniu Sądu do wykazania przez stronę skarżącą, iż wyczerpała ona środki zaskarżenia. Przyjmując, iż przyjęta przez ustawodawcę konstrukcja sądowej kontroli administracji publicznej jest ostatecznym czynnikiem weryfikacji działań organów administracji, skargę na bezczynność, niepoprzedzoną zażaleniem na niezałatwienie sprawy w terminie, uznać należało za niedopuszczalną. Tym samym za bezzasadny uznać należało wniosek skarżącej spółki o nieodrzucanie skargi, bowiem działanie takie sprzeczne byłoby z przepisem art. 52 § 1 P.p.s.a. W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 52 § 1 P.p.s.a. orzekł jak w punkcie pierwszym postanowienia. W punkcie drugim postanowienia Sąd orzekł na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 P.p.s.a o zwrocie uiszczonego wpisu od skargi.