Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Agnieszka Góra - Błaszczykowska po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K. R. na bezczynność Ministra Sprawiedliwości w przedmiocie wydania orzeczenia postanawia: odrzucić skargę.
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na bezczynność Ministra Sprawiedliwości złożyła K. R. Skarżąca podniosła, że w piśmie z dnia 24 stycznia 2002 r. została zawiadomiona o braku podstaw do wniesienia rewizji nadzwyczajnej od postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 lipca 2001 r. sygn. akt II SAB 162/01. Zdaniem skarżącej, Minister Sprawiedliwości nie podjął w sprawie do tej pory żadnych czynności zmierzających do jej załatwienia.
W odpowiedzi na skargę organ wskazał, że w sprawie wniosku skarżącej Minister Sprawiedliwości o rewizję nadzwyczajną postanowienia z dnia 23 lipca 2001 r. dokonał czynności materialno-technicznej, jaką było poinformowanie skarżącej o braku podstaw do wniesienia rewizji nadzwyczajnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej p.p.s.a.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie.
Ramy tej kontroli zakreśla przepis art. 3 § 2 p.p.s.a. stanowiąc, iż kontrola działalności publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.
Z mocy art. 3 § 3 ww. ustawy sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których sądową kontrolę przewidują przepisy ustaw szczególnych, a stosownie do art. 4 rozstrzygają również spory kompetencyjne między wymienionymi w tym przepisie organami.
Sądy administracyjne są zatem właściwe wyłącznie do rozpatrywania skarg w sprawach określonych w powołanych przepisach.
Zgodnie z obowiązującym w dacie skierowania pisma do skarżącej z dnia 24 stycznia 2002 r. art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.), Minister Sprawiedliwości nie miał obowiązku zaskarżenia postanowienia czy też wydania w tej sprawie jakiegokolwiek aktu, a jedynie możliwość wniesienia rewizji nadzwyczajnej od orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego do Sądu Najwyższego, jeżeli orzeczenie rażąco narusza prawo lub interes Rzeczypospolitej Polskiej. Powołany przepis nie formułował też po stronie skarżącej uprawnienia do żądania wydania jakiegokolwiek aktu bądź podjęcia czynności przez Ministra Sprawiedliwości.
Tym samym wniesienie skargi na bezczynność Ministra Sprawiedliwości byłoby dopuszczalne tylko wtedy, gdy stronie służyłaby skarga na akt lub czynność tego organu. W rozpatrywanej sprawie przepisy prawa obowiązujące w dacie wydania pisma skierowanego do skarżącej nie przewidywały możliwości wydania aktu bądź podjęcia czynności przez Ministra Sprawiedliwości w zakresie rewizji nadzwyczajnej, które byłyby zaskarżalne do sądu administracyjnego. Wobec tego skargę należało odrzucić jako niedopuszczalną na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.