Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Michał Sułkowski po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku H. M. o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi H. M. na bezczynność Wójta Gminy [...] w przedmiocie wydania decyzji nakazującej przywrócenie stanu poprzedniego w zakresie stanu wody na gruncie postanawia: 1. umorzyć postępowanie w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych; 2. ustanowić dla H. M. radcę prawnego w ramach przyznania prawa pomocy, o którego wyznaczenie zwrócić się do Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych w [...].
H. M. w złożonym na urzędowym formularzu wniosku z dnia 11 grudnia 2017 r., zwróciła się o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego.
Z oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach oraz nadesłanych przez skarżącą dokumentów źródłowych (dokumenty dołączono do akt sprawy sygn. IV SAB/Wa 402/16 - karta nr 119) wynika, że źródło utrzymania H. M. stanowi emerytura w wysokości 1.367,21 zł miesięcznie. Majątek wnioskodawczyni stanowią lokal mieszkalny o powierzchni 30 m2, w którym mieszka, a także niewielki, zniszczony dom, bez instalacji umożliwiających zamieszkiwanie, usytuowany na terenach podmokłych. H. M. nie wykazała jakichkolwiek zasobów pieniężnych, ani wartościowych przedmiotów. Wymieniła następujące wydatki gospodarstwa domowego: opłaty za mieszkanie (416,65 zł miesięcznie), energia elektryczna (w mieszkaniu 176,46 zł za okres dwumiesięczny + około 15 zł we wskazanym wyżej domu), przejazdy (125 zł kwartalnie), leki i środki higieniczne (w sumie około 85 zł miesięcznie), telefon (30-50 zł miesięcznie), podatek od nieruchomości (38 zł). Z postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym [...] w [...] z dnia [...] maja 2017 r. (Km 859/15), którego kopię skarżąca dołączyła do przedmiotowego wniosku, wynika, że z jej majątku prowadzono egzekucję.
Należy zaznaczyć, że referendarz sądowy postanowieniem z dnia 26 stycznia 2017 r. (sygn. akt IV SO/Wa 51/16) przyznał skarżącej w przedmiotowej sprawie prawo po pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych. Od postanowienia nie wniesiono sprzeciwu.
Odnosząc się w pierwszej kolejności do wniosku o zwolnienie od kosztów sadowych, należy wskazać, że zgodnie z art. 249a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), dalej powoływanej jako ppsa, jeżeli strona cofnie wniosek lub rozpoznanie wniosku stało się zbędne, postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy umarza się.
Jak wskazano, w przedmiotowej sprawie skarżącą zwolniono już od kosztów sądowych. Postanowienie referendarza sądowego z dnia 26 stycznia 2017 r., którym przyznano stronie prawo pomocy w tym zakresie, ma skutki prawomocnego orzeczenia sądu (art. 259 § 3 ppsa). Od dnia złożenia pierwszego wniosku o przyznanie prawa pomocy skarżąca nie ma zatem obowiązku uiszczania kosztów sądowych. Przyznane zwolnienie jest skuteczne od tego właśnie momentu poprzez cały dalszy tok postępowania, zarówno przed sądem pierwszej instancji - wojewódzkim sądem administracyjnym - jak i przed sądem drugiej instancji - Naczelnym Sądem Administracyjnym.
W tej sytuacji rozpoznanie wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych stało się zbędne.
W związku z powyższym, na podstawie art. 249a w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 ppsa, należało umorzyć postępowanie w tym zakresie.
Odnosząc się natomiast do wniosku w zakresie obejmującym ustanowienie radcy prawnego, należy wskazać, że zgodnie z art. 246 § 1 ppsa prawo pomocy przysługuje osobie fizycznej w zakresie całkowitym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, zaś w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Uwzględniając wysokość emerytury skarżącej (1.367,21 zł miesięcznie), wielkość wykazanych przez nią wydatków na konieczne utrzymanie (średnio co najmniej 660 zł miesięcznie), a także aktualny poziom cen dóbr i usług niezbędnych do zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, których wysokości wnioskodawczyni nie określiła w złożonym oświadczeniu, jak chociażby wyżywienie, czy ubranie, należy stwierdzić, że H. M. nie może z osiąganego dochodu wygospodarować dodatkowych środków z przeznaczeniem na inne cele niż konieczne utrzymanie. Biorąc przy tym pod uwagę, że wnioskodawczyni nie ma oszczędności i nie dysponuje majątkiem, który mógłby przynieść dodatkowy dochód, a ponadto prowadzono wobec niej postępowanie egzekucyjne, należy stwierdzić, że jakkolwiek skarżąca jest w przedmiotowej sprawie zwolniona od kosztów sądowych, to nadal nie jest w stanie samodzielnie ponieść kosztów ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 i art. 258 § 2 pkt 7 ppsa, należało orzec jak w punkcie drugim postanowienia.