Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Łukasz Krzycki po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B. S. na bezczynność Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w przedmiocie rozpatrzenia zażalenia na bezczynność postanawia: odrzucić skargę.
Dnia 23 marca 2011 r. B. S. wniosła do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy dot. stwierdzenia nieważności decyzji [...] z dnia [...] września 1992 r. oraz [...] z dnia [...] sierpnia 1992 r. W piśmie tym zawarła również żądanie przekazania skargi na bezczynność w sprawie o wymeldowanie M. S. do sądu administracyjnego.
Organ wniósł o oddalenie skargi.
W związku z wątpliwościami, co do rzeczywistych intencji Skarżącej zarządzeniem z dnia 24 maja 2011 r. wezwano ją do jednoznacznego wskazania czy jej pismo kierowane do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji jest w istocie skargą na bezczynność tegoż Ministra w przedmiocie załatwienia zażalenia z dnia 27 stycznia 2011 r. na bezczynność Wojewody [...] czy też kierowanym do Ministra wnioskiem o ponowne rozpatrzenie spraw dot. stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...] września 1992 r. nr [...] oraz z dnia [...] sierpnia 1992 r. nr [...] w terminie 7 dni, pod rygorem uznania, że pismo jest wnioskiem o ponowne rozpatrzenie spraw.
W odpowiedzi z dnia 1 czerwca 2011 r. (data prezentaty) Skarżąca wskazała, że jej pismo jest w szczególności skargą na odmowę rozpatrzenia jej zażalenia na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie rozpatrzenia odwołania w sprawie wymeldowania M. S..
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu, albowiem wniesienie skargi w sprawie, która nie jest objęta kognicją sądu administracyjnego, musi skutkować takim rozstrzygnięciem.
Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m.in.: art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "ppsa", sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego.
Zgodnie z treścią art. 3 § 2 pkt 8 ppsa skarga na bezczynność organów służy, gdy organ nie wydaje w terminie: decyzji administracyjnej (art. 3 § 2 pkt 1 ppsa), postanowienia na które służy zażalenie albo które kończy postępowanie lub rozstrzyga sprawę co do istoty (art. 3 § 2 pkt 2 ppsa), postanowienia w postępowaniu egzekucyjnym lub zabezpieczającym, na które służy zażalenie (art. 3 § 2 pkt 3 ppsa), jak też nie wydaje innych niż wymienione aktów lub nie dokonuje czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących przyznania, stwierdzenia lub uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa (art. 3 § 2 pkt 4 ppsa), oraz nie wydaje w terminie pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnych sprawach (art. 3 § 2 pkt 4a ppsa).
Z powyższych regulacji wynika, że zaskarżenie bezczynności organu administracji publicznej do sądu administracyjnego jest dopuszczalne tylko w takim zakresie, w jakim dopuszczalne jest na mocy powołanych wyżej przepisów zaskarżenie decyzji, postanowień oraz innych aktów i czynności.