Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Monika Stępkowska -Bigiej po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2008 r. sprawy ze skargi T. K. na bezczynność Prezydenta W. w przedmiocie niewykonania uchwały postanawia: 1) przyznać skarżącej prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych, 2) przyznać skarżącej prawo pomocy w zakresie ustanowienia adwokata.
T. K. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Prezydenta W. w przedmiocie niewykonania uchwały. Skarżąca zwróciła się jednocześnie z prośbą o przyznanie jej prawa pomocy w zakresie całkowitym, tj. o zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego lub adwokata.
Z wniosku o przyznanie prawa pomocy z dnia 20 maja 2008 r. dołączonego do skargi przekazanej za pośrednictwem organu oraz z wniosku złożonego do Sądu w dniu 27 czerwca 2008 r. wynika, że skarżąca prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe. Ma dom o pow. 350 m² oraz las o pow. 0,7 ha. Nie posiada zasobów pieniężnych ani przedmiotów wartościowych. Jako jedyne źródło utrzymania skarżąca podała emeryturę w wysokości 724 zł brutto, zaś po potrąceniu 25 % świadczenia (egzekucja komornicza z tytułu kosztów sądowych) otrzymuje 445 zł netto.
Rozpoznając wniosek T. K. należy stwierdzić, że zasługuje on na uwzględnienie.
Zasadą postępowania sądowoadministracyjnego jest, stosownie do art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) ponoszenie przez stronę kosztów sądowych związanych ze swym udziałem w sprawie. Tak więc podmiot wnoszący skargę do sądu administracyjnego powinien partycypować w kosztach związanych z prowadzeniem postępowania. Instytucja prawa pomocy ma charakter wyjątkowy i jest przyznawana osobom charakteryzującym się trudną sytuacją materialną. Do osób tych zaliczyć można bezrobotnych, którzy nie pobierają zasiłku lub osoby, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione są środków do życia bądź środki te są bardzo ograniczone i zaspakajają tylko podstawowe potrzeby. Przyznanie prawa pomocy, ma na celu zapewnienie dostępu do sądu stronie, której brak środków finansowych dostęp ten uniemożliwia
Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
Mając na względzie sytuację skarżącego opisaną we wniosku o prawo pomocy uznano, że skarżąca nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, zatem istnieją przesłanki do przyznania jej prawa pomocy w zakresie całkowitym. Przede wszystkim, mając na uwadze, że - jak wynika z oświadczenia skarżącej - jedynym źródłem dochodu jest świadczenie emerytalne w wysokości 445 zł netto oraz to, że skarżąca nie posiada zasobów pieniężnych, należało uznać, że wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym zasługuje na uwzględnienie. W tej sytuacji, mając na uwadze aktualny poziom cen i opłat za dobra i usługi utrzymania koniecznego należało przyjąć, że skarżąca nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych oraz kosztów ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika we własnym zakresie.
W świetle powyższego, na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 i art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 wyżej cytowanej ustawy, należało postanowić jak w sentencji