Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Sikorska, po rozpoznaniu w dniu 13 września 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z.R. na bezczynność Rady Miejskiej we W. w przedmiocie pouczenia o sposobie odwołania postanawia: odmówić wykładni postanowienia.
Postanowieniem z dnia 22 lutego 2011 r., sygn. akt IV SAB/Wr 16/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odrzucił skargę Z. R., dalej skarżący, na bezczynność Rady Miejskiej we W. w przedmiocie pouczenia o sposobie odwołania.
Pismem z dnia 6 sierpnia 2013 r. skarżący, na podstawie art. 158 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej p.p.s.a., wezwał Sąd do wyjaśnienia wątpliwości związanych z opublikowanym orzeczeniem i stwierdzenia nieważności postępowania sądowoadministracyjnego oraz niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia opublikowanego w sprawie.
Podobne żądania skarżący zgłosił w piśmie z dnia 19 sierpnia 2013 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek nie jest zasadny.
Stosownie do przepisu art. 158 p.p.s.a. Sąd, który wydał wyrok, rozstrzyga postanowieniem wątpliwości co do jego treści. Postanowienie w tym przedmiocie sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym.
Konieczność dokonania wykładni, której podlega zarówno sentencja wyroku jak i jego uzasadnienie, zachodzi wówczas, gdy jego treść jest sformułowana w sposób niejasny, uniemożliwiający jednoznaczne rozumienie tekstu, który może budzić wątpliwości co do samego rozstrzygnięcia, zakresu powagi rzeczy osądzonej, a także sposobu jego wykonania. Potrzeba wykładni może być wynikiem wadliwego lub nie dość precyzyjnego sformułowania wyroku (lub postanowienia - por. art. 166 p.p.s.a.).
W ocenie Sądu z taką sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Postanowienie Sądu z dnia 22 lutego 2011 r. jest jasne zarówno w zakresie sentencji, jak i uzasadnienia. W sposób jednoznaczny i czytelny wskazano w nim przedmiot i sposób rozstrzygnięcia Sądu, a także przyczyny odrzucenia skargi. Trudno wobec tego przyjąć, że postanowienie to wymaga niezbędnej wykładni.
Stwierdzić należy, że wniosek o dokonanie wykładni jest w istocie polemiką z rozstrzygnięciem Sądu, bowiem skarżący podnosi jedynie argumenty wskazujące, jego zdaniem, na błędny tok działania Sądu oraz próbą podważenia trafności podjętego rozstrzygnięcia.
Na marginesie dodać jednocześnie trzeba, że przepisy p.p.s.a. nie przewidują możliwości stwierdzenia przez wojewódzki sąd administracyjny nieważności zapadłych przed tym Sądem orzeczeń. Omawiana ustawa w art. 183 § 2 wskazuje, kiedy zachodzi nieważność postępowania sądowego. Jednakże stosownie do § 1 tego artykułu nieważność postępowania z urzędu brana jest pod rozwagę przez sąd drugiej instancji, tj. Naczelny Sąd Administracyjny w związku z merytorycznym rozpoznaniem skargi kasacyjnej. Sąd pierwszej instancji, jakim jest Wojewódzki Sąd Administracyjny, nie jest właściwy do rozważania tej kwestii. Zgłaszanie do tutejszego Sądu wniosku w tym przedmiocie jest więc bezzasadne.
Odnośnie żądania skarżącego dotyczącego stwierdzenia niezgodności z prawem postanowienia Sądu z dnia 22 lutego 2011 r. powiedzieć z kolei należy, że przepisy p.p.s.a., wprowadzające na grunt postępowania sądowoadministracyjnego tę instytucję prawną, dla skutecznego wniesienia skargi w tym przedmiocie wymagają spełnienia określonych przesłanek, w tym jej sporządzenia przez profesjonalnego pełnomocnika.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 158 p.p.s.a., Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.