Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Ożóg po rozpoznaniu w dniu 24 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. R. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 listopada 2010 r, sygn. akt IV SAB/Wr 56/10 odrzucającego skargę Z. R. na bezczynność Wojewody D. w przedmiocie rozpoznania skargi na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. postanawia: odrzucić skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu prawomocnym postanowieniem z dnia 30 listopada 2010 r., sygn. akt IV SAB/Wr 56/10 odrzucił skargę skarżącego na bezczynność Wojewody w przedmiocie rozpoznania skargi na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego.
Skarżący, pismem z dnia 10 września 2013 r., wniósł m. in. szereg skarg o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnych orzeczeń kończących postępowanie, w tym również w sprawie objętej niniejszą sygnaturą akt.
W jej uzasadnieniu podniósł, że domaga się stwierdzenia niezgodności z prawem opublikowanych orzeczeń jako wydanych z rażącym naruszeniem prawa, stanowiących o uprzedmiotowieniu strony. Wskazał, że postępowanie prowadzi do obejścia prawa, a organ administracji i Sąd zamyka mu drogę do obrony swoich praw i sprawiedliwego wyroku. Postępowanie sądowe zaś w sposób rażący narusza pryncypia ustawy o pomocy społecznej.
W rozpoznawanej sprawie skarżący zatem, pismem z dnia 10 września 2013 r., wniósł sporządzoną osobiście skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem powyższego prawomocnego postanowienia Sądu z dnia 30 listopada 2010 r. odrzucającego skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia podlega odrzuceniu.
W myśl art. 285f § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.); dalej: p.p.s.a. skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie, w terminie dwóch lat od dnia jego uprawomocnienia się. Z § 3 tego przepisu wynika, że skargę nieopłaconą, skargę wniesioną z naruszeniem art. 175 § 1 oraz skargę, której braków strona nie uzupełniła w terminie, sąd odrzuca na posiedzeniu niejawnym.
Natomiast zgodnie z art. 285l p.p.s.a. w przypadkach nieuregulowanych przepisami niniejszego działu do postępowania wywołanego wniesieniem skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia stosuje się odpowiednio przepisy o skardze kasacyjnej.
Z treści art. 175 § 1 wynika zaś, że skarga kasacyjna powinna być sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego, z zastrzeżeniem § 2 i § 3, które dopuszczają wyjątek od tej zasady, pozwalając na sporządzenie skargi kasacyjnej innym, wymienionym, w nim osobom. Niesporządzenie skargi kasacyjnej, a zatem i skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia przez jedną z osób wskazanych w art 175 p.p.s.a. nie jest brakiem formalnym, który podlegałby uzupełnieniu w trybie określonym w art. 49 p.p.s.a. Jest to brak nieusuwalny, czyniący taką skagę niedopuszczalną.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia powinna być zatem sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego (art. 175 § 1 w związku z art. 285l p.p.s.a.).
W rozpoznawanej sprawie skargę sporządził osobiście skarżący, który nie należy do kręgu osób wymienionych w art. 175 p.p.s.a.
Dodać przy tym należy, iż z treści uzasadnienia postanowienia Sądu z dnia 29 sierpnia 2013 r. odmawiającego wykładni powyższego prawomocnego postanowienia Sądu z dnia 30 listopada 2010 r. wynika, iż skarżący został pouczony o obowiązku sporządzenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia przez profesjonalnego pełnomocnika.
Ponadto skarżącemu w sprawie zakończonej prawomocnym orzeczeniem, którego dotyczy niniejsza skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem, postanowieniem referendarza sadowego z dnia 1 marca 2011 r. przyznano prawo pomocy w zakresie obejmującym m. in. ustanowienie adwokata z urzędu.
Ustanowienie m. in. adwokata w ramach prawa pomocy jest równoznaczne z udzieleniem pełnomocnictwa (art. 244 § 2 p.p.s.a).
Jednakże prawo pomocy przyznane w postępowaniu zwykłym zakończonym prawomocnym orzeczeniem nie rozciąga się na postępowanie wszczęte skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem tego prawomocnego orzeczenia z uwagi na treść art. 39 pkt 1 p.p.s.a., z którego wynika, że pełnomocnictwo do prowadzenia poszczególnych spraw obejmuje z mocy samego prawa wyłącznie umocowanie do wniesienia skargi o wznowienie postępowania i postępowania wywołanego jej wniesieniem.
W tej sytuacji sporządzona osobiście przez skarżącego skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, a więc z naruszeniem wymogu z art. 175 § 1 p.p.s.a., podlegała odrzuceniu stosownie do art. 285f § 3 p.p.s.a.
Z tych względów Sąd, na podstawie art. 285f § 3 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.