Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wanda Wiatkowska - Ilków, po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku Z. R. z dnia 10 września 2013 r. o wykładnię postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 22 grudnia 2010 r. sygn. akt IV SAB/Wr 60/10 oraz o wstrzymanie jego wykonania w sprawie ze skargi Z. R. na bezczynność Wojewody D. w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o ukaranie Prezydenta W. i Przewodniczącego Rady Miejskiej W. postanawia: I. umorzyć postępowanie sądowoadministracyjne wszczęte wnioskiem o dokonanie wykładni powyższego postanowienia; II. odmówić wstrzymania wykonania powyższego postanowienia.
Postanowieniem z dnia 22 grudnia 2010 r. sygn. akt IV SAB/Wr 60/10 odrzucona została skarga Z. R., dalej skarżący, na bezczynność Wojewody D. w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o ukaranie Prezydenta W. i Przewodniczącego Rady Miejskiej W.
Pismami z dnia 6 sierpnia 2013 r. oraz z dnia 19 sierpnia 2013 r. skarżący, na podstawie art. 158 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej p.p.s.a., wezwał Sąd "do wyjaśnienia wątpliwości związanych z opublikowanym orzeczeniem" i stwierdzenia nieważności postępowania sądowoadministracyjnego oraz niezgodności z prawem prawomocnych orzeczeń wydanych w sprawie.
Postanowieniem z dnia 17 września 2013 r. sygn. akt IV SAB/Wr 60/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odmówił dokonania wykładni postanowienia tegoż Sądu, wskazując, że potrzeba wykładni może być wyłącznie wynikiem wadliwego lub nie dość precyzyjnego sformułowania orzeczenia. Zdaniem Sądu nie zachodziły przesłanki uzasadniające dokonanie wykładni przedmiotowego orzeczenia. Postanowienie Sądu jest jasne zarówno w zakresie sentencji, jak i jego uzasadnienia. W sposób jednoznaczny i czytelny wskazano w nim przedmiot i sposób rozstrzygnięcia Sądu, a także przyczyny odrzucenia skargi. Wobec tego trudno przyjąć, że postanowienie to wymaga niezbędnej wykładni. Wskazał, że wobec odrzucenia skargi, jako niedopuszczalnej, na podstawie art. 58 § 1 p.p.s.a., bezcelowe było analizowanie, czy została spełniona przesłanka zawieszenia postępowania z art. 124 § 1 pkt 6 p.p.s.a. Zdaniem Sądu, nawet gdyby ustalono, że przesłanka ta istotnie w sprawie zachodzi, to i tak nie spowodowałoby to wydania innego rozstrzygnięcia w sprawie. Wskazał ponadto, że przepisy ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie przewidują możliwości stwierdzenia przez wojewódzki sąd administracyjny nieważności zapadłych przed tym sądem orzeczeń. Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. wyłącznie Naczelny Sąd Administracyjny, rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bada czy w sprawie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wskazane w art. 183 § 2 p.p.s.a. Odnośnie zaś żądania stwierdzenia niezgodności orzeczenia z prawem, podał, że przepisy p.p.s.a., wprowadzające na grunt tego postępowania tę instytucję prawną, wymagają spełnienia określonych przesłanek, w tym sporządzenia takiej skargi przez profesjonalnego pełnomocnika.
W dniu 10 września 2013 r. skarżący złożył skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie w sygnowanych sprawach oraz o wstrzymanie wykonania orzeczenia. W skardze wezwał Sąd, na podstawie art. 158 p.p.s.a., do wyjaśnienia wątpliwości związanych z opublikowanym orzeczeniem, stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnych orzeczeń i rozstrzygnięcia w sprawach oraz wstrzymania wykonania orzeczeń.
Wskazać należy, że skarga skarżącego o stwierdzenie niezgodności z prawem powyższego postanowienia zostanie rozpoznana przez tut. Sąd w odrębnym postępowaniu.