Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Stebnicka, Sędziowie NSA Andrzej Jurkiewicz (spr.), Jan Paweł Tarno, Protokolant Łukasz Celiński, po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 1 kwietnia 2004r. sygn. akt SA/Rz 1203/02 w sprawie ze skargi Prokuratora Okręgowego w R. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 24 kwietnia 2002 r. (...) z dnia 6 maja 2002 r. (...) z dnia 7 maja 2002 r. (...) z dnia 14 czerwca 2002 r. (...) w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji o rejestracji samochodów oraz na decyzje Prezydenta Miasta K. z dnia 23 grudnia 1999, z dnia 25 listopada 1999, z dnia 19 listopada 1999, z dnia 24 listopada 1999, z dnia 26 listopada 1999, z dnia 12 sierpnia 1999, z dnia 9 listopada 1999, i z dnia 9 grudnia 1999 r. bez numerów w przedmiocie rejestracji samochodów postanawia odrzucić skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2004 r. SA/Rz 1203/02 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uwzględnił skargę Prokuratora Okręgowego w R. i uchylił w punkcie I wyroku zaskarżone decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 24 kwietnia 2002 r. (...) w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji o rejestracji samochodów oraz w punkcie II wyroku umorzył postępowanie sądowoadministracyjne w stosunku do zaskarżonych decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia 23 grudnia 1999 r., z dnia 25 listopada 1999 r., z dnia 19 listopada 1999 r., z dnia 24 listopada 1999 r., z dnia 26 listopada 1999 r., z dnia 12 sierpnia 1999 r., z dnia 9 listopada 1999 r. oraz z dnia 9 grudnia 1999 r. /wszystkie decyzje bez numerów/ w przedmiocie rejestracji samochodu.
W skardze kasacyjnej sporządzonej przez osobę uprawnioną do wykonywania tej czynności w rozumieniu art. 175 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. w oparciu o przepis art. 174 pkt 2 cytowanej wyżej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wniosło o uchylenie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 1 kwietnia 2004 r. w części określonej w jego punkcie I.
W motywach skargi kasacyjnej podniesiono, iż zdaniem Kolegium nie jest trafna argumentacja Sądu, że tenże organ nie wyjaśnił w prowadzonym postępowaniu faktu czy w sprawach wydana była decyzja ustna a tym samym, że organ dopuścił się obrazy art. 7 i 77 Kpa. Wszechstronne zaś zbadanie okoliczności sprawy zdaniem Kolegium o jakim mowa w uzasadnieniu wyroku /z przywołaniem art. 7 i 77 Kpa/ nie może prowadzić do podjęcia próby przypisania różnym dokumentom charakteru, który wprost z ich treści nie wynika. Takie postępowanie ma wszelkie cechy tworzenia faktów a nie ich oceny.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
W myśl art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1/ naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2/ naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem według art. 183 par. 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym - zdaniem skarżącego - uchybił Sąd uzasadnienia ich naruszenia a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego - wykazania dodatkowo, że wytknięte to naruszenie mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Kasacja nieodpowiadająca tym wymogom pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności. Ze względu na to, iż skarga kasacyjna jest bardzo sformalizowanym środkiem prawnym jest ona obwarowana przymusem adwokacko-radcowskim /art. 175 par. 1-3 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/. Opiera się on na założeniu, że powierzenie tej czynności wykwalifikowanym prawnikom zapewni skardze odpowiedni poziom merytoryczny i formalny.