Skarga kasacyjna na decyzję Wojewody M. w przedmiocie zwrotu działki nr 223 i nr 238 położonych we wsi B.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Rausz, Sędziowie NSA Stanisław Nowakowski, Małgorzata Stahl (spr), Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ireneusza M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 czerwca 2004 r. sygn. akt I SA 2469/02 w sprawie ze skargi Ireneusza M. na decyzję Wojewody M. z dnia 6 lutego 2002 r. (...) w przedmiocie zwrotu działki nr 223 i nr 238 położonych we wsi B. postanawia odrzucić skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 7 czerwca 2004 r. /I SA 2469/02/ po rozpoznaniu sprawy ze skargi Ireneusza M. na decyzję Wojewody M. z dnia 6 lutego 2002 r. (...) w przedmiocie zwrotu działki nr 223 i 238 położonych we wsi B. oddalił skargę.

Pełnomocnik skarżącego adwokat Iwona W. wniosła skargę kasacyjną, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając: naruszenie art. 7 Kpa poprzez nieuwzględnienie słusznego interesu skarżącego, niewskazanie jaki interes publiczny wymagał ograniczenia uprawnienia indywidualnego skarżącego, naruszenie art. 8 Kpa, poprzez prowadzenie postępowania w sposób podważający zaufanie do organów Państwa, polegające na zwrocie działek a następnie ponownym ich odebraniu, naruszenie art. 77 Kpa poprzez pominięcie faktu dokonania zwrotu działek i zwrotu odszkodowania a następnie wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu pełnomocnik wykazywała że organy administracji nie wykonały obowiązków nałożonych powołanymi przepisami Kpa a Sąd oddalając skargę również nie zbadał czy te wymogi zostały zachowane.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Skarga kasacyjna nie spełniła wymogów określonych przepisami art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 dalej w skrócie p.p.s.a./ a tym samym jako niedopuszczalne uległa odrzuceniu. W myśl powołanego artykułu skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1/ naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnie lub niewłaściwe zastosowanie i 2/ naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Druga ze wskazanych podstaw skargi musi wiązać się ze wskazaniem przepisów postępowania sądowoadministracyjnego, jakie naruszył Sąd przy wydawaniu zaskarżonego wyroku. Procedura sądowoadministracyjna jest obecnie, co do zasady, procedurą autonomiczną i Sąd nie stosuje, nawet posiłkowo jak miało to miejsce pod rządem ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego a tym samym powołanych w skardze kasacyjnej przepisów naruszyć nie mógł.

Z uwagi na trudności jakie mogą powstawać przy określaniu podstaw kasacyjnych ustawodawca wprowadził przymus adwokacki.

Określenie podstaw kasacyjnych spełnia szczególną rolę - wyznacza granice skargi kasacyjnej. Naczelny Sąd Administracyjny w myśl art. 183 par. 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Nieokreślenie lub błędne określenie podstaw kasacji uniemożliwia Sądowi rozpoznanie skargi kasacyjnej.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 58 pkt 6 w związku z art. 193 p.p.s.a., skarga kasacyjna podlegała odrzuceniu jako niedopuszczalna.

Strona 1/1