Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska, Sędziowie NSA Janina Antosiewicz, Andrzej Gliniecki ( spr. ), Protokolant Iwona Sadownik, po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Witolda N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 maja 2004 r. sygn. akt I SA 1959/02 w sprawie ze skargi Witolda N. na decyzję Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia 10 lipca 2002 r. (...) w przedmiocie odmowy przyznania równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego postanawia : odrzucić skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 11 maja 2004 r. I SA 1959/02 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Witolda N. na decyzję Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia 10 lipca 2002 r. (...), utrzymującą w mocy decyzję Komendanta (...) Oddziału Straży Granicznej z dnia 11 kwietnia 2002 r., orzekającą o utracie przez Witolda N. uprawnień do otrzymywania równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego.
Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniósł Witold N., reprezentowany przez adwokata Grzegorza K., który w skardze kasacyjnej zaskarżonemu wyrokowi zarzuca naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 96 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej oraz art. 99 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. przepisy wprowadzające ustawę Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, wnosząc o:
"1. uchylenie zaskarżonej decyzji Komendanta Głównego Straży Granicznej oraz poprzedzającej ją decyzji Komendanta (...) Oddziału Straży Granicznej (...) z dnia 11.04.2002 r. w całości,
2. zasądzenie kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych."
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniesiona skarga kasacyjna, nie spełnia wymogów określonych w art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/, powołanej dalej jako p.p.s.a. Skarga kasacyjna jest pismem szczególnym w postępowaniu sądowoadministracyjnym. W związku z tym ustawodawca wprowadził przymus adwokacko-radcowski przy sporządzaniu skarg kasacyjnych /art. 175 p.p.s.a./ a ponadto ściśle określił wymogi stawiane tego rodzaju pismom /art. 176 p.p.s.a./. Zgodnie z ww. przepisem, skarga kasacyjna oprócz wymagań stawianym pismom w postępowaniu sądowym /art. 46 p.p.s.a./, powinna zawierać wskazanie, czy zaskarżone orzeczenie jest w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany. Określenie w skardze kasacyjnej powyższych elementów, jest niezbędne do rozpoznania sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny, bowiem sąd ten rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej /art. 183 par. 1 p.p.s.a./. Brak któregokolwiek z ww. elementów skargi kasacyjnej, wymienionych w art. 176 p.p.s.a., uniemożliwia Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu rozpoznanie sprawy. Z tego też względu, braki skargi kasacyjnej w opisanym powyżej zakresie uważa się za istotne uchybienia wymogom ustawowym, które nie podlegają sanacji, naprawieniu w drodze uzupełnienia /postanowienie NSA z dnia 16.03.2004 r. FSK 209/04 - ONSAiWSA 2004 Nr 1 poz. 13/. Skarga taka jako pozbawiona jednego z koniecznych elementów materialnych, jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu.
W niniejszej sprawie, pełnomocnik skarżącego, w skardze kasacyjnej nie określił w ogóle, czy żąda uchylenia lub zmiany zaskarżonego wyroku i w jakim zakresie, natomiast zażądał uchylenia decyzji I i II instancji, co byłoby stosowne przy wnoszeniu skargi do sądu administracyjnego I instancji.
Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 58 par. 1 pkt 6 w związku z art. 193 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji postanowienia.