Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Stahl, Sędziowie NSA Krystyna Borkowska, Maria Wiśniewska (spr. ), Protokolant Iwona Sadownik, po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Mieczysława B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 20 maja 2004 r. sygn. akt 3/II SA/Łd 1898/02 w sprawie ze skargi Mieczysława B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia 14 listopada 2002 r. (...) w przedmiocie dodatku mieszkaniowego postanawia: odrzucić skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 20 maja 2004 r. oddalił skargę Mieczysława B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia 14 listopada 2002 r., (...) w przedmiocie dodatku mieszkaniowego.
Na powyższy wyrok skarżący Mieczysław B. wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, a jako jej podstawę wskazał naruszenie prawa materialnego: art. 2, art. 32 ust. 2, art. 45 ust. 1, art. 71 ust. 1 Konstytucji oraz art. 193 Konstytucji przez przyjęcie, że w sprawie nie zaszła potrzeba wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego z zapytaniem o zgodność przepisów o dodatkach mieszkaniowych z Konstytucją. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej przyznał, że "kwestionując wysokość przyznanego świadczenia, skarżący świadomy jest faktu, iż wyliczenie dodatku mieszkaniowego nastąpiło zgodnie z obowiązującą w tej mierze ustawą z 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych i wydanym na jej podstawie rozporządzeniem Rady Ministrów, również z 2001 r., w sprawie dodatków mieszkaniowych(...). Istotą problemu w niniejszej sprawie jest więc nie to, że organy administracyjne, a następnie Sąd orzekły niezgodnie z przepisami o dodatkach mieszkaniowych, lecz to, że powołane uregulowania są niesłuszne i krzywdzące dla lokatora i jako takie naruszają Konstytucję..."
W konkluzji skargi kasacyjnej zawarł zaś wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i "rozpoznanie skargi przez przyznanie skarżącemu dodatku mieszkaniowego za okres od dnia 1 września 2002 r. do dnia 28 lutego 2003 r. w wysokości 98,53 zł plus 100 zł za energie elektryczną."
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie odpowiada wymaganiom przewidzianym w art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm.; dalej - p.p.s.a./. Artykuł ten wprowadził dwojakiego rodzaju wymagania, którym powinna odpowiadać każda skarga kasacyjna. Po pierwsze, powinna ona czynić zadość wymienionym w art. 46 i 47 p.p.s.a. wymaganiom formalnym przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym. Tym wymaganiom rozpoznawana skarga kasacyjna odpowiada. Natomiast nie spełnia wymagań szczególnych, o charakterze konstrukcyjnym. Nieprawidłowo bowiem przytoczono w niej podstawy kasacyjne, o których mowa w art. 174 p.p.s.a., jak też nieprawidłowo sformułowano wniosek.
Stosownie do art. 183 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej i bierze z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania, z tym że z uwzględnieniem przesłanek określonych w par. 2 powołanego artykułu. Związanie Sądu granicami skargi kasacyjnej oznacza konieczność wskazania w niej przez skarżącego między innymi jej podstaw. Prawidłowe sformułowanie podstawy kasacyjnej polega zaś zarówno na powołaniu konkretnych przepisów prawa, którym - zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną - uchybił sąd, jak też uzasadnieniu zarzutu ich naruszenia. Tymczasem skarżący powołując się na naruszenie prawa nie wskazał bliżej, o którą z przewidzianych w art. 174 pkt 1 p.p.s.a. postaci naruszenia prawa materialnego chodzi. Należy zaś podkreślić, że ustawodawca przewidując w art. 174 pkt 1 p.p.s.a. oparcie skargi kasacyjnej na podstawie naruszenia prawa materialnego, określił jednocześnie postacie, w jakich to naruszenie może nastąpić, a mianowicie: przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Ostatnio wymieniona postać naruszenia prawa materialnego wyraża się pominięciem obowiązującego przepisu, który powinien być zastosowany w konkretnej sprawie. Wadliwość w tej postaci naruszenia prawa sprowadza się więc w istocie do wadliwego wyboru przez sąd orzekający normy prawnej lub mylnej subsumcji. Natomiast naruszenie prawa materialnego będące następstwem błędnej jego wykładni można określić jako nadanie innego znaczenia treści zastosowanego przepisu, czyli polega na mylnym zrozumieniu poszczególnego zwrotu lub treści i tym samym znaczenia przepisu lub też tylko terminu występującego w jego treści.