Nie można utracić przymiotu strony tylko z tego powodu, że organ danego podmiotu prawa i obowiązków przyznanych przepisami prawa materialnego był w tym postępowaniu organem rozstrzygającym sprawę co do jej istoty. art. 28, art. 29 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Stebnicka po rozpoznaniu w dniu 21 października 2004 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 26 lutego 2004 r., sygn. akt II SA/Wr 2427/03 o odrzuceniu skargi Gminy S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. z dnia 18 września 2003 r., (...) w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania administracyjnego postanawia uchylić postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu.
Postanowieniem z dnia 26 lutego 2004 r. /II SA/Wr. 2427/03/ Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odrzucił skargę Gminy S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. z dnia 18 września 2003 r. (...), które uchyliło decyzję Zastępcy Burmistrza S. z dnia 18 lipca 2003 r. o odmowie wznowienia postępowania w sprawie zatwierdzenia podziału geodezyjnego działki i przekazało sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.
Sąd uznał, powołując się na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, że stroną w postępowaniu w rozumieniu art. 28 i 29 Kpa nie może być organ powołany do wydawania decyzji administracyjnych i w konsekwencji ten organ, który wydał decyzję w I instancji nie może zaskarżyć do sądu administracyjnego decyzji organu II instancji, uchylającej lub zmieniającej decyzję organu I instancji.
Na powyższe postanowienie sądu wniosła skargę kasacyjną Gmina S. Pełnomocnik gminy zaskarża w całości postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lutego 2004 r., zarzucając naruszenie prawa materialnego w szczególności art. 50 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przez jego błędną wykładnię poprzez uznanie, że gmina, której organ wydał decyzję w I instancji nie jest uprawniona do wniesienia skargi do sądu administracyjnego od decyzji organu II instancji, uchylającej lub zmieniającej decyzję organu I instancji. Mając powyższe na uwadze pełnomocnik gminy wnosi o uchylenie zaskarżonego postanowienia z dnia 26 lutego 2004 r. jako niezgodnego z prawem oraz o zasądzenie kosztów procesu.
W uzasadnieniu skargi strona skarżąca powołała się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 2001 r. /III RN 104/00/ wydanego w wyniku rozpoznania Rewizji Nadzwyczajnej.
Istotnie znaczenie ma - zdaniem pełnomocnika - że gmina, a nie organ gminy, jest podmiotem uprawnionym do wniesienia skargi do sądu administracyjnego, gdy sprawę rozstrzygał w pierwszej instancji burmistrz. Zdolność procesowa Gminy S. do wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie może być kwestionowana tylko na tej podstawie, że pełnomocnictwo do reprezentowania gminy przed sądem podpisał burmistrz gminy. Udzielając pełnomocnictwa do reprezentowania w postępowaniu przed sądem administracyjnym burmistrz działa nie jako organ gminy, ale realizuje wynikające wprost z art. 31 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym uprawnienie do reprezentowanie gminy. W związku z wyrażonym w orzecznictwie sądowym poglądem, przywołanym również w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, że organ gminy, który wydał decyzję w sprawie będącej przedmiotem postępowania administracyjnego nie może być równocześnie i zarazem stroną tego postępowania w rozumieniu art. 28 Kpa odnosi się do działania organu a nie podmiotu. Prawo zatem nie zabrania, aby skargę do sądu administracyjnego wniosła gmina jako osoba prawna.
Błędne jest, zawarte w treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia twierdzenie, że odrzucona skarga został wniesiona przez "pełnomocnika burmistrza". Istotnie, skargę wniósł będący adwokatem pełnomocnik, jednak nie w imieniu Burmistrza S., lecz w imieniu Gminy S., co jednoznacznie zostało stwierdzone w petitum skargi. Burmistrz jako uprawniony na mocy ustawy do reprezentowania gminy udzielił pełnomocnictwa do działania jedynie w imieniu Gminy S., w celu realizacji jej interesu prawnego.