Z powyższych względów, na podstawie art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "b" i lit. "c", art. 200 i art. 152 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji.
Marek K. wniósł od wyroku skargę kasacyjną, zaskarżając wyrok w części jego uzasadnienia zawartego na str. 7 tego uzasadnienia od wiersza 3 do wiersza 32 włącznie /akapit 1-3/.
Skargę kasacyjną oparto na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik postępowania, a w szczególności wyżej określoną część uzasadnienia.
Zarzucił naruszenie art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 /Dz.U. 1993 nr 61 poz. 284; zm.: Dz. U. 1995 nr 36 poz. 175-177/ poprzez uznanie, iż z mocy art. 99 ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Wojewódzki Sąd Administracyjny jest związany oceną prawną wyrażoną w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego, wydanym przed dniem 1 stycznia 2004 r. i w związku z tym odstąpienie od rozpatrzenia zarzutów podniesionych w skardze, mimo iż z uwagi na charakter niniejszej sprawy i brak jednolitej linii orzecznictwa wszystkie zarzuty skargi powinny być merytorycznie rozpoznane.
Podnosząc powyższy zarzut wnosił o uchylenie zaskarżonej części uzasadnienia i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie celem rozpoznania zarzutów podniesionych w skardze.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Dział IV ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, zatytułowany "Środki odwoławcze", zalicza do tych środków skargę kasacyjną. Przesądza zatem jednoznacznie charakter instytucji procesowej skargi kasacyjnej, jako środka odwoławczego. Istotą środka odwoławczego jest stworzenie możliwości prawnej zaskarżenia wydanego orzeczenia w sprawie w celu jego kasacji lub reformacji. Środek odwoławczy skierowany może być więc przeciwko rozstrzygnięciu sądu, ten bowiem element struktury sentencji orzeczenia sądu może być wyłącznie przedmiotem kasacji lub reformacji. Nie jest dopuszczalne skierowanie środka odwoławczego przeciwko innym elementom struktury orzeczenia sądu, a więc pozostałym elementom sentencji orzeczenia /art. 138 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/, jak i uzasadnieniu wyroku /art. 141 par. 4 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/. Dopuszczalność skierowania środka odwoławczego przeciwko uzasadnieniu orzeczenia wynikać może tylko z wyraźnie przyjętego rozwiązania prawnego w przepisach prawa. Takie rozwiązanie przyjmował uchylony art. 417 par. 1 Kodeksu postępowania cywilnego, który stanowił "(...) Rewizja nadzwyczajna może ograniczyć się do zaskarżenia uzasadnienia prawomocnego orzeczenia, jeżeli uzasadnienie to narusza interes Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej albo w sposób rażący uchybia czci strony lub narusza jej prawa".