Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący - asesor WSA Joanna Gierak - Podsiadły po rozpoznaniu w dniu 2 października 2008 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B. B., J. B. i G. B. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] kwietnia 2008 r. Nr [...] , znak: [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych; postanawia: -odrzucić skargę J. B. i G. B.
Pismem nadanym w dniu 18 czerwca 2008 r. B. B., J. B. i G. B. wnieśli skargę na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z [...] kwietnia 2008 r. o nr [...].
Zaskarżona decyzja została wydana w stosunku do B. B., na jej wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy o umorzenie zadłużenia po zmarłym [...] - W. B., w oparciu o przepis art. 28 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r., Nr 11, poz. 74 ze zm.).
Z akt administracyjnych sprawy przekazanych do Sądu wynika, że z odrębnymi wnioskami do ZUS o umorzenie zadłużenia po zmarłym ojcu - W. B. w powyżej wskazanym trybie wystąpili także J. B. i G. B.. Wnioski te zostały załatwione odrębnymi decyzji organu rentowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 50 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze z zm.; powoływanej dalej jako "p.p.s.a."), uprawnionym do wniesienia skargi do sądu administracyjnego, jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym.
Powyżej cytowany przepis wymienia dwie kategorie podmiotów legitymowanych do wniesienia skargi. Uprawnienie takie przysługuje m.in. "każdemu, kto ma w tym interes prawny".
Stroną skarżącą w rozumieniu tego przepisu jest więc ten, którego prawa bądź obowiązki są władczo kształtowane zaskarżonym działaniem organu administracji publicznej. Podstawą tych działań mogą być przepisy prawa materialnego, procesowego oraz ustrojowego. O "interesie prawnym" w rozumieniu ww. artykułu należy bowiem mówić wówczas, gdy ma on oparcie w przepisach. Zatem, interes prawny dotyczy szeroko rozumianej sytuacji prawnej podmiotu prawa, wyznaczonej normami prawnymi różnego rodzaju, z których wynikają jego uprawnienia, obowiązki, korzyści czy wolności prawnie chronione.
Nadto, należy podkreślić, że interes prawny jest zarazem kategorią ściśle związaną z przedmiotem postępowania, ze względu na fakt, że dotyczy sfery normatywnej, mającej swoje źródło w przepisach regulujących sposób załatwienia sprawy.
Przechodząc na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać trzeba, że J. B. i G. B. nie byli stroną przedmiotowego postępowania administracyjnego. Zaskarżona decyzja została wydana na skutek wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy złożonego przez B. B., a w związku z tym decyzja ta nie była do nich skierowana. Nadto, ww. osoby nie wykazały we wniesionej skardze istnienia po ich stronie interesu prawnego związanego z zaskarżoną decyzją.
Wyjaśnić tu trzeba, że pomimo solidarnej odpowiedzialności powyżej wymienionych osób - B. B., J. B. i G. B. za zobowiązania z tytułu zaległych składek po zmarłym [...] - W. B., nie można uznać, iż zaskarżona decyzja dotycząca wyłącznie B. B. wpływa na sytuację prawną wszystkich ww. zobowiązanych, w tym J. B. i G. B. Orzeczenie będące przedmiotem skargi odnosi skutek wyłącznie wobec osoby, do której zostało skierowane i której sytuacja życiowa (materialna, zdrowotna) stanowiła podstawę tego rozstrzygnięcia (czyli strony tego postępowania administracyjnego). Decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o umorzeniu na podstawie art. 28 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych zaległych składek w stosunku tylko do jednej z ww. osób oznaczałaby, że ZUS miałby prawo dochodzenia zadłużenia od pozostałych zobowiązanych.
Z tego względu, należało stwierdzić, że J. B. i G. B. nie mieli interesu prawnego we wniesieniu przedmiotowej skargi dotyczącej decyzji organu rentowego wydanej w stosunku do B. B., w związku z czym wniesioną przez ww. skargę, z uwagi na treść art. 50 § 1 p.p.s.a. należało w stosunku do nich uznać za niedopuszczalną.
Na marginesie Sąd wyjaśnia, iż akta administracyjne sprawy wskazują, że J. B. przedmiotem swojej skargi do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego mógł uczynić wydaną w stosunku do niego decyzję Prezesa ZUS, tj. decyzję również z [...] kwietnia 2008 r., tyle że o innym oznaczeniu.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, należało orzec jak w sentencji.