Referendarz sądowy Konrad Łukaszewicz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi T. S. na decyzję K. r. R. i T. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości w płatności opłat abonamentowych postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym.
T. S. wezwana do uiszczenia wpisu sądowego w wysokości 200 zł, dokonała w dniu 16 lutego 2015 r. wpłaty żądanej kwoty na rachunek bankowy Sądu.
Jednocześnie wystąpiła pismem z dnia 17 lutego 2015 r., w którym wskazała, iż wobec oferty skorzystania z prawa pomocy, wnosi o ustanowienie adwokata z urzędu.
Wezwana do uzupełnienia braku formalnego wniosku o prawo pomocy, złożyła wniosek sporządzony na urzędowym formularzu PPF z dnia 4 marca 2015 r., w którym zaznaczyła, iż wnosi o zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata. W oświadczeniu o stanie rodzinnym, majątku i dochodach wskazała, iż gospodarstwo domowe prowadzi z mężem i trójką dzieci, posiada dom o pow. 100 m2, jest współwłaścicielem nieruchomości rolnej o pow. 0,03 ha, zaś jej mąż posiada również 0,15 ha. Skarżąca nie posiada, zasobów pieniężnych ani przedmiotów wartościowych. W rubryce 10 wniosku wskazała, iż nie uzyskuje dochodu, zaś jej mąż z tytułu umowy zlecenia osiąga miesięczny dochód w wysokości 1.400 zł, jedna z córek pobiera rentę socjalną w wysokości 709,34 zł, druga córka z tytułu umowy o pracę osiąga miesięczny dochód w wysokości 226,87 zł, natomiast syn z takiego samego tytułu w wysokości 1.750 zł.
Rozpoznając wniosek zważyć należało, co następuje:
Zasadą postępowania sądowoadministracyjnego jest - stosownie do treści przepisu art. 199 ustawy z 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r. Nr 270 ze zm.; zwanej dalej: "p.p.s.a.") - ponoszenie przez stronę kosztów postępowania związanych ze swym udziałem w sprawie. Prawo pomocy stanowi wyjątek od tej zasady i może zostać przyznane osobie fizycznej w zakresie częściowym, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).
Literalna wykładnia powyższych regulacji nie pozostawia wątpliwości co do tego, iż inicjatywa dowodowa zmierzająca do wykazania, iż zachodzą przesłanki przemawiające za udzieleniem prawa pomocy, ciąży na ubiegającej się o takie prawo stronie. Godzi się zatem przyjąć, iż wprowadzając wyjątek od ogólnej zasady partycypowania w kosztach sądowych, ustawodawca złożył obowiązek wykazania pozytywnych przesłanek na wnioskodawcę, zaś ocenę ich spełnienia pozostawił referendarzowi lub sądowi rozpatrującemu wniosek.
Jednakowoż podkreślić należy, iż instytucja prawa pomocy jest przeznaczona dla osób znajdujących się w stanie ubóstwa, dla których poniesienie jakichkolwiek kosztów sądowych jest niemożliwe bowiem wiązałoby się z niemożnością zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych ich rodzin. Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa do osób tych zaliczyć można bezrobotnych, którzy nie pobierają zasiłku lub osoby, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione są środków do życia, bądź środki te są bardzo ograniczone. W związku z tym, iż w przypadku przyznania prawa pomocy koszty udzielonej pomocy pokrywane są z budżetu państwa, korzystanie z tej instytucji powinno mieć miejsce jedynie w wypadkach szczególnie uzasadnionych, ograniczonych do sytuacji, gdy strona skarżąca nie ma jakichkolwiek możliwości pokrycia tych kosztów z posiadanych dochodów lub z dochodów możliwych do osiągnięcia.