Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący - Sędzia NSA Piotr Piszczek po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku W.R. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi W.R. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą W. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie zobowiązania do zwrotu części dofinansowania ze środków unijnych postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
W treści skargi złożonej na opisaną w komparycji decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju W.R. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą W., zwana dalej "Skarżącą", działając przez profesjonalnego pełnomocnika, zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania tej decyzji z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia jej znacznej szkody majątkowej oraz spowodowania niemożliwych do odwrócenia skutków.
Skarżąca podniosła, że prowadzi wiele przedszkoli i nie może sobie pozwolić nawet na czasową utratę płynności finansowej choćby w częściowym zakresie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.) wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania (art. 61 § 3 p.p.s.a.).
Wskazana instytucja ma charakter wyjątkowy i jej zastosowanie może mieć miejsce wyłącznie w razie stwierdzenia, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdyby akt lub czynność zostały wykonane. Tym samym rozstrzygając o wstrzymaniu wykonania aktu na podstawie powołanego przepisu Sąd jest związany zamkniętym katalogiem przesłanek pozytywnych. Użycie przez ustawodawcę w art. 61 § 3 p.p.s.a. zwrotów nieostrych wiąże się z koniecznością konkretyzacji zawartej w nich normy ogólnej co oznacza, że wnioskodawca, dążąc do wstrzymania wykonania aktu, musi złożyć stosowny wniosek i uprawdopodobnić, że istnieją przesłanki uzasadniające odstąpienie od zasady wykonalności orzeczeń ostatecznych.
Zaznaczenia wymaga, że dla uwzględnienia wniosku nie są wystarczające samo przekonanie strony, iż wykonanie aktu wywoła szczególnie niekorzystne dla niej konsekwencje oraz uzasadniający to przekonanie wywód. Dokonując oceny wniosku o wstrzymanie Sąd musi oprzeć się na materiale dowodowym, pozwalającym zająć stanowisko.
W przypadku gdy zaskarżony akt nakłada na wnioskodawcę zobowiązanie pieniężne nie wystarczy jedynie wykazać, że na skutek wykonania decyzji dojdzie do egzekucji kwoty tego zobowiązania. Skoro Skarżąca dąży do wykazania, że w jego przypadku dojdzie do wyrządzenia szkody majątkowej, to dla oceny, czy w stanie faktycznym sprawy rzeczywiście może dojść do takiej szkody i że szkoda ta będzie znaczna, konieczne jest odniesienie kwoty zobowiązania do stanu majątkowego wnioskodawcy (postanowienie NSA z dnia 26 września 2013 r., sygn. akt II FZ 718/13). Uzasadnienie wniosku winno zatem odnosić do konkretnych okoliczności związanych z wykonaniem zaskarżonego aktu mogącymi wywołać znaczną szkodę majątkową, a zawarte w uzasadnieniu twierdzenia powinny znajdować odzwierciedlenie w odpowiednich dokumentach źródłowych. Brak wyczerpującego uzasadnienia wniosku i nie poparcie go odpowiednimi do tego dowodami uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (por. postanowienia NSA: z dnia 30 listopada 2004 r., sygn. GZ 120/04 i z dnia 18 maja 2004 r., sygn. FZ 65/04).