Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz po rozpoznaniu w dniu 2 stycznia 2017 roku na posiedzeniu niejawnym zażalenia R. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 listopada 2016 r., sygn. akt VI SA/Wa 138/16 utrzymujące w mocy postanowienie starszego referendarza sądowego z dnia 25 sierpnia 2016 r. w sprawie ze skargi R. P. na postanowienie Komisji Egzaminacyjnej II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości w celu rozpatrzenia odwołań od wyników egzaminu adwokackiego z dnia [...] sierpnia 2015 roku nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania postanawia odrzucić zażalenie
R. P. (dalej też jako skarżący) wniósł w niniejszej sprawie o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzedu. Starszy referendarz sądowy postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2016 r. odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy. Od powyższego postanowienia skarżący złożył w terminie sprzeciw, w którym wniósł o jego uchylenie. Sąd postanowieniem z dnia 21 listopada 2016 r. utrzymał w mocy postanowienie starszego referendarza sądowego z dnia 25 sierpnia 2016 r. Skarżący pismem z dnia 7 grudnia 2016 r. skierował do Sądu zażalenie na postanowienie z dnia 21 listopada 2016 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie należy przede wszystkim wyjaśnić, że w dniu 15 sierpnia 2015 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. poz. 658), modyfikująca m.in. zasady rozpoznawania w postępowaniu sądowoadministracyjnym wniosków o przyznanie prawa pomocy. Na mocy jej art. 2, w sprawach wszczętych od tej daty, a taką bez wątpienia jest rozpoznawana sprawa, bowiem skarga wniesiona została w dniu 28 października 2015 r., sąd rozpoznając sprzeciw od zarządzeń lub postanowień referendarza, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm. - dalej jako "Ppsa"), orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu, a więc wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza zmienia albo utrzymuje w mocy - art. 260 § 1 i 2 Ppsa, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.
Zgodnie z art. 194 § 1 Ppsa zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie oraz na postanowienia, których przedmiotem są kwestie określone w jego pkt 1-10. Postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego wydane na skutek rozpoznania sprzeciwu nie zostały ujęte w ww. katalogu.
Wobec powyższego nie ulega wątpliwości, że ustawodawca nie przewidział możliwości wniesienia zażalenia (ani jakiegokolwiek innego środka zaskarżenia) na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego w przedmiocie prawa pomocy - wydane na podstawie art. 260 § 1 Ppsa o utrzymaniu w mocy postanowienia/zarządzenia referendarza sądowego. Zarówno art. 194 § 1 Ppsa, ani żaden inny przepis Ppsa nie przyznaje stronie możliwości wniesienia zażalenia na postanowienie sądu w opisanym przedmiocie, gdyż w tym zakresie jest to sąd orzekający w drugiej instancji.
W związku z powyższym, zażalenie jako niedopuszczalne, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 197 § 2 i art. 178 Ppsa podlega odrzuceniu.