Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Dariusz Zalewski po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J. L. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu w sprawie ze skargi J. L. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odwołania ze stanowiska komornika sądowego postanawia: odmówić skarżącemu przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu
Pismem z dnia 12 sierpnia 2014 r. J. L. (nazywany dalej "skarżącym") wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, za pośrednictwem organu, skargę na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odwołania ze stanowiska komornika sądowego, w której zawarł wniosek o przyznanie prawa w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 2012, poz. 270, nazywanej dalej "p.p.s.a.") prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi.
Okoliczność taka zachodzi, gdy bez potrzeby dokonania głębszej analizy prawnej nie ulega wątpliwości, że skarga ta nie może zostać uwzględniona (por. postanowienia NSA z dnia 18 kwietnia 2008 r., sygn. akt I OZ 273/08 oraz z dnia 14 lutego 2012 r., sygn. akt II GZ 41/12; J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2010, s. 572, Jagielska M., Jagielski J., Gołaszewski P., Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, red. Hauser R., Wierzbowski M., Warszawa 2011, s. 803). Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 28 stycznia 2009 r., sygn. akt I OZ 35/09 wyjaśnił, że prawo pomocy nie przysługuje przede wszystkim w razie oczywistej bezzasadności skargi z przyczyn procesowych.
W świetle powyższego należy stwierdzić, że zastosowanie przepisu art. 247 p.p.s.a. jest dopuszczalne wówczas, gdy stan faktyczny i prawny danej sprawy nie budzi najmniejszych wątpliwości, co do braku szans na uwzględnienie skargi. W szczególności dotyczy to sytuacji, w której skarga kwalifikuje się do odrzucenia na podstawie art. 58 § 1 pkt 1-6 p.p.s.a. Oznacza to, że w przypadku, gdyby nawet sytuacja materialna strony uzasadniała przyznanie prawa pomocy, to stwierdzenie przez sąd, iż w danej sprawie wystąpiła "oczywista bezzasadność" skargi, uzasadnia odmowę przyznania prawa pomocy.
Opisana powyżej sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie. Skarżący wezwany do usunięcia braków formalnych skargi poprzez jej podpisanie i zwrot do Sądu w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, nie zastosował się do polecenia Sądu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 2 grudnia 2014 r., sygn. akt VI SA/Wa 3187/14 stwierdził, że skarżący nie dopełnił obowiązku nałożonego na niego zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 1 października 2014 r. i na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a. skargę odrzucił.
Z uwagi na oczywistą bezzasadność skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 247 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji postanowienia.