Skarga R. B. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego w postepowaniu wznowieniowym
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu R. B. od postanowienia Starszego referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 grudnia 2017 r. w sprawie ze skargi R. B. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2017 r. Nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego w postepowaniu wznowieniowym postanawia: utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie strona 1/2

Do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wpłynął na formularzu PPF wniosek skarżącego, o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.

Z treści nadesłanego formularza PPF wynika, iż skarżący prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe. W uzasadnieniu wniosku podano, że wobec obiektywnie trudnej sytuacji materialnej wnioskodawca nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych w sprawie. Innych danych w formularzu PPF nie podano.

Postanowieniem z dnia 8 grudnia 2017 r. Starszy referendarz sądowy odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych. W ocenie Starszego referendarza sądowego wnioskodawca nie wykazał, aby jego sytuacja materialna była tak trudna, aby kwalifikowała do przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym. W postanowieniu tym podkreślono, że wnioskodawca w ogóle nie przedstawił swojej sytuacji materialnej, ograniczając wypełnienie formularza do jednego ogólnikowego zdania.

W terminie skarżący wniósł sprzeciw od ww. postanowienia, podnosząc, że ze złożonego formularza w sposób nie budzący wątpliwości wynika, iż nie stać go na poniesienie kosztów, więc powinien być z nich zwolniony.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 260 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) - zwanej dalej "ppsa", rozpoznając sprzeciw od postanowienia o odmowie przyznania prawa pomocy, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy. Wniesienie sprzeciwu wstrzymuje wykonalność zarządzenia lub postanowienia, a sąd orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu (art. 260 § 2 ppsa).

Wskazać należy, że zgodnie z art. 199 ppsa strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Instytucja prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym, która ma gwarantować możliwość realizacji konstytucyjnego prawa do sądu, wyrażonego w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, stanowi odstępstwo od zasady ponoszenia kosztów postępowania przez strony. W przypadku przyznania prawa pomocy koszty postępowania sądowego pokrywane są z budżetu państwa. Korzystanie z tej instytucji powinno mieć miejsce jedynie w wypadkach uzasadnionych szczególnymi okolicznościami, gdy wnioskodawca rzeczywiście nie posiada żadnych lub wystarczających możliwości sfinansowania kosztów postępowania, a przez to nie może zrealizować przysługującego mu prawa do sądu.

Stosownie do art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie częściowym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Z konstrukcji powołanego przepisu wynika, że ciężar udowodnienia istnienia okoliczności, które mogłyby stanowić podstawę przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie spoczywa na stronie.

Strona 1/2