Sprawa ze skargi na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie uznanie zarzutów za nieuzasadnione
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Nowak po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K. H.-R., J. H.-B. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] listopada 2016r. nr [...] w przedmiocie uznanie zarzutów za nieuzasadnione postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia

Uzasadnienie

W dniu 22 grudnia 2016 r. K. H.-R. i J. H.-B. wniosły skargę na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] listopada 2016r. nr [...] utrzymujące w mocy postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego [...] z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie uznania zarzutów za bezzasadne wniesionych w toku postępowania egzekucyjnego wszczętego na podstawie tytułu wykonawczego [...] w związku z niewykonaniem obowiązków wynikających z decyzji ostatecznej z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...] nakazującej przywrócenie poprzedniego sposobu użytkowania dwóch budynków zaadoptowanych samowolnie z funkcji mieszkalnej na cele biurowe.

W skardze skarżące wniosły o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia. Skarżące wskazały, że organy nadzoru budowlanego zamierzają stosować wobec zobowiązanych karę grzywny w celu przymuszenia do wykonania obowiązków, który nie jest obecnie możliwy do wykonania. Skarżące wskazały, że dobrowolnie podjęły prawnie dopuszczalne działania w celu realizacji obowiązku nałożonego decyzją i niezwłocznie po uzyskaniu wyroku w sprawie o wydanie nieruchomości przystąpią do jego egzekucji. Z tego powodu w ocenie skarżących prowadzenie w tym zakresie przez organ powiatowy egzekucji jest niepotrzebne, zwłaszcza że jej forma - grzywna, nie doprowadzi do wykonania decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 61 § 1 p.p.s.a. - ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.), zasadą jest, że wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Sąd natomiast może, na wniosek strony, wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (art. 61 § 3 p.p.s.a.).

Orzekając o wstrzymaniu lub odmowie wstrzymania zaskarżonego aktu Sąd dokonuje więc oceny, czy w sprawie zaistniały przesłanki określone w art. 61 § 3 p.p.s.a. Ocena ta jest możliwa i w dużym stopniu zależy od argumentacji przedstawionej we wniosku złożonym przez stronę. Oznacza to, że wniosek powinien być wnikliwie uzasadniony. Konieczna jest spójna argumentacja, poparta faktami oraz odnoszącymi się do nich dowodami, które uzasadniają wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Nieodzowne jest w jej ramach wykazanie zaistnienia jednej z przesłanek określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a., tj. zaistnienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych zdarzeń (okoliczności) świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest uzasadnione.

Jednakże nie każdy akt administracyjny kwalifikuje się do wykonania i w związku z tym nie każdy wymaga wykonania. Instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonych aktów administracyjnych dotyczy tych spośród nich, które takiemu wykonaniu podlegają, a zatem korzystają z przymiotu wykonalności.

Przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest postanowienie w przedmiocie zarzutu w postępowaniu egzekucyjnym. Postanowienie to nie obliguje strony skarżącej do jakiegokolwiek działania. W rzeczywistości problem wykonania aktu administracyjnego dotyczy aktów zobowiązujących, ustalających dla ich adresatów nakazy określonego zachowania lub zakazy określonego zachowania, aktów, na podstawie których określony podmiot uzyskuje równocześnie uprawnienie i mocą, którego zostają na niego nałożone określone obowiązki, oraz aktów, na podstawie, których jeden podmiot jest do czegoś zobowiązany, a drugi wyłącznie uprawniony. Nadto nie kwalifikują się do wykonania wszelkie akty administracyjne odmowne (por. Tadeusz Woś, Postępowanie sądowo-administracyjne, Wyd. Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2004 r., s. 217).

W związku z powyższym stwierdzić należało, że wniosek skarżących nie mógł podlegać pozytywnemu rozpoznaniu. Wstrzymanie wykonania takiego postanowienia, będącego postanowieniem odmownym, nie spowoduje pozytywnych dla skarżących skutków w postępowaniu egzekucyjnym.

Inaczej mówiąc, wstrzymanie wykonania jest bezprzedmiotowe w sytuacji, gdy zaskarżone postanowienie nie podlega w ogóle wykonaniu. Do takiego właśnie rodzaju postanowień należy postanowienie w przedmiocie uznania zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym za nieuzasadnione.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a, Sąd postanowił odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.

Strona 1/1