Referendarz sądowy - Katarzyna Pakuła- Getka Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na posiedzeniu niejawnym w dniu 29 grudnia 2010 r. po rozpoznaniu wniosku D. K. o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym w sprawie ze skargi D. K. na bezczynność Głównego Inspektora Sanitarnego postanawia: odmówić D. K. przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym dotyczącym ustanowienia adwokata.
W dniu 12 listopada 2010 r. do Sądu wpłynął wniosek D.K.
w którym zwróciła się o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia adwokata.
W niniejszej sprawie, zważono co następuje:
Zgodnie z dyspozycją art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002r. nr 153, poz.1270 ze zm.) przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym następuje gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (pkt 1), a w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (pkt 2). Żądanie ustanowienia adwokata jest wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym (art. 245 § 3 ww. ustawy.)
Podkreślić należy, że prawo pomocy jest instytucją wyjątkową, stanowiącą odstępstwo od ogólnej zasady odpłatności postępowania wyrażonej w art. 199 ww. ustawy. Jest stosowana w przypadkach osób charakteryzujących się trudną sytuacją materialną. Do osób tych można zaliczyć bezrobotnych, którzy nie pobierają zasiłku lub osoby, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione są środków do życia bądź środki te są bardzo ograniczone i zaspokajają tylko podstawowe potrzeby życiowe.
Jednocześnie wskazać należy, że udzielenie stronie prawa pomocy w postępowaniu przed sądem administracyjnym jest formą dofinansowania z budżetu państwa i przez to powinno się sprowadzać do wypadków, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście, obiektywnie niemożliwe. Pomoc finansowa ze strony Państwa przysługiwać będzie jedynie podmiotom, które nie mogą z powodów od siebie niezależnych pozyskać środków koniecznych do prowadzenia postępowania sądowego (postanowienie NSA z dnia 16 kwietnia 2008 r. sygn. akt II OZ 326/08, opub. CBOIS).
Odnosząc powyższe do przedstawionej sprawy uznano, że wnioskodawczyni nie kwalifikuje się do przyznania prawa pomocy w zakresie ustanowienia pełnomocnika z urzędu.
Ze złożonego wniosku o przyznanie prawa pomocy wynika, że wnioskodawczyni jest osobą samotną, utrzymującą się z emerytury w wysokości 1.485,30 złotych brutto miesięcznie. Zakreśliła, że posiada mieszkanie spółdzielcze własnościowe w wysokości 33, 25 m ². Nadto oświadczyła, że posiada zgromadzone oszczędności pieniężne w wysokości 2.000,00 złotych na koncie oszczędnościowym oraz w miesiącu czerwcu i lipcu 2007 r. wpłaciła do funduszy inwestycyjnych kwotę 6.300,00 złotych. Zaznaczyła, że zamiast zysku poniosła jednak stratę z ok. 50 % do aktualnie jeszcze ponad 20 %.
W uzasadnieniu wniosku zaznaczyła, że jest osobą schorowaną, ponoszącą wydatki na leczenie i lekarstwa. Dodała, że podejmowała próby podjęcia pracy zawodowej w celu zwiększenia zasobów finansowych, które nie przyniosły jednak efektów.
Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że skarżąca wprawdzie uzyskuje niezbyt wysokie dochody z tytułu emerytury, niemniej nie znajduje się ona w sytuacji ubóstwa rozumianego jako brak środków finansowych pozwalających na godną egzystencję, a niewątpliwie do takich przypadków powinno sprowadzać się udzielenie prawa pomocy. Fakt zgromadzonych oszczędności w kwocie 2.000,00 złotych oraz kwota wpłacona do funduszu inwestycyjnego przesądza jednoznacznie, iż sytuacja finansowa skarżącej pozwala jej na poniesienie kosztów ustanowienia adwokata.
W świetle powyższego stwierdzono, że pokrycie przez wnioskodawczynię kosztów ustanowienia adwokata nie doprowadzi do powstania niedostatku w jej utrzymaniu, przeciwnie mieści się w jej możliwościach płatniczych.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 ww. ustawy orzeczono, jak w sentencji postanowienia.