Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Grzegorz Antas po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi D.B. i S.B. na bezczynność Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju postanawia: odrzucić skargę.
D.B. oraz S.B. pismem z [...] listopada 2019 r. wnieśli skargę na bezczynność Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju w zakresie niezałatwienia w terminie sprawy oznaczonej znakiem: [...] dotyczącej stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z [...] czerwca 2017 r. nr [...] oraz decyzji Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z [...] października 2017 r. znak: [...]
Wobec niedołączenia do skargi ponaglenia zarządzeniem Zastępcy Przewodniczącej Wydziału VII z 14 lutego 2020 r. wezwano skarżących do uzupełnienia braku formalnego skargi poprzez nadesłanie odpisu ponaglenia, w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi.
Skarżący w piśmie z 19 lutego 2020 r. wyjaśnili, że jako ponaglenie powinno być traktowane ich pismo z 2 listopada 2019 r. Według skarżących, za skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie należy bowiem uważać pismo S.B. z [...] listopada 2019 r. zatytułowane: "skarga na ostateczną decyzję Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju w [...] z [...] listopada 2019 r."
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 53 § 2b ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), dalej: p.p.s.a., skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania można wnieść w każdym czasie po wniesieniu ponaglenia do właściwego organu. Powyższa norma uzupełnia art. 52 § 1 p.p.s.a., zgodnie z którym skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Stosownie do art. 52 § 2 p.p.s.a. przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub ponaglenie, przewidziany w ustawie.
W myśl art. 37 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096), dalej: k.p.a., stronie służy prawo do wniesienia ponaglenia, jeżeli nie załatwiono sprawy w terminie określonym w art. 35 lub przepisach szczególnych ani w terminie wskazanym zgodnie z art. 36 § 1. W niniejszej sprawie wniesienie skargi na bezczynność Ministra Finansów, Infrastruktury i Rozwoju powinno zostać poprzedzone, stosownie do dyspozycji art. 37 § 1 k.p.a., złożeniem ponaglenia, którego to obowiązku skarżący nie dopełnili. Nie znajduje bowiem uzasadnienia twierdzenie, że pismo z 2 listopada 2019 r. nie stanowi skargi na bezczynność organu, jeżeli jej treść temu bezpośrednio przeczy, w tym znajdujące się w nim oświadczenie, że pismo to "ma otrzymać" Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie "w celu rozpatrzenia niniejszego pisma jako skargi pod względem zasadności przewlekłości przedmiotowego postępowania oraz prawidłowości przedmiotowego postępowania [...]". Argumentacja skarżących nawiązująca do pisma z 25 listopada 2019 r. i wyjaśnienia, że pozostaje ono skargą jest trafna, tyle że pomija ona okoliczność, iż przedmiotem skargi w tym przypadku nie pozostawała bezczynność organu, ale decyzja Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju, stąd łączenie tego pisma z kwestią sposobu wyczerpania środków zaskarżenia przez skarżących jako warunku umożliwiającego im wniesienie skargi na bezczynność tego organu jest nieuprawniona.
Stosownie do art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., sąd odrzuca skargę, jeżeli z innych przyczyn wniesienie skargi jest niedopuszczalne. Stosownie do treści art. 58 § 3 p.p.s.a. skargę odrzuca się postanowieniem, co może nastąpić na posiedzeniu niejawnym. Wniesienie skargi na bezczynność organu przed złożeniem do właściwego organu wymaganego środka zaskarżenia, które przysługiwało stronie skarżącej, skutkować musi stwierdzeniem niedopuszczalności skargi, a w konsekwencji jej odrzuceniem.
Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji postanowienia.