Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Justyna Mazur po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku [...] S.A. z siedzibą w K. o wstrzymanie wykonania postanowienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. z dnia [...] marca 2015 r. znak: [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do wykonania obowiązku postanawia : odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia
Pismem z dnia [...] maja 2015 r. [...] S.A. z siedzibą w K. (dalej: "skarżąca") wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie za pośrednictwem organu skargę na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. z dnia [...] marca 2015 r. znak: [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do wykonania obowiązku. Jednocześnie wniosła o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2013 r. poz. 270 ze zm.; dalej: "p.p.s.a."), zasadą jest, że wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Sąd natomiast może, na wniosek strony, wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (art. 61 § 3 p.p.s.a.). Ciężar dowodu leży przy tym na wnioskodawcy, który powinien przynajmniej uprawdopodobnić, że w jego przypadku spełnione zostały przesłanki wskazane w powołanym przepisie. Rozpoznając wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, Sąd uwzględnia zarówno argumentację wnioskodawcy, jak również dokonuje w tym zakresie oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie.
Wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności poprzedzić należy analizą przedstawionego przez wnioskodawcę uzasadnienia pod kątem spełnienia przesłanek wskazanych w powołanym wyżej przepisie art. 61 § 3 p.p.s.a. Ocena ta jest możliwa i w dużym stopniu zależy od argumentacji przedstawionej we wniosku złożonym przez stronę. Oznacza to, że we wniosku należy co najmniej uprawdopodobnić wystąpienie przesłanek, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. Konieczna jest spójna argumentacja, poparta faktami oraz ewentualnie odnoszącymi się do nich dowodami, które uzasadniają wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Ogólnikowe twierdzenia wyrażane przez stronę skarżącą, pozbawione szerszego uzasadnienia i stosownych wyliczeń, nie mogą stanowić podstawy do orzeczenia przez Sąd o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu. Dlatego nie wystarcza jedynie złożenie przez skarżącego wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności.
Mając powyższe na uwadze należało stwierdzić, że nie zaistniały podstawy do wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia. Przede wszystkim skarżąca nie wykazała zaistnienia przesłanek określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a., a mianowicie tego, że wskutek wykonania zaskarżonego postanowienia zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącej znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Skarżąca zaniechała uzasadnienia wniosku w ww. zakresie. Nadto nie przedstawiła żadnych środków uwiarygodniających w kontekście ewentualnych możliwości finansowych na poniesienie grzywny, np. w postaci dokumentów (bilansu, sprawozdania finansowego, etc.), z których wynikałoby, że konieczność uiszczenia kwoty [...] zł powoduje powstanie niebezpieczeństwa wyrządzenia skarżącej szkody, czy też trudnych do odwrócenia skutków. Sądowi z urzędu nie jest jednak znana sytuacja finansowa skarżącej spółki.
Na marginesie należy dodać, iż postanowienie o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest rozstrzygnięciem tymczasowym. Postanowienie tego rodzaju ma charakter wpadkowy, zaś jego byt prawny kończy się z chwilą wydania przez sąd wyroku.
Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a, Sąd orzekł, jak w sentencji postanowienia.