Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Justyna Mazur po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku P. E. o wstrzymanie wykonania postanowienia Wojewody [...] [...]w sprawie ze skargi P. E. na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania postanawia : 1. odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia ; 2. oddalić wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji Starosty [...] z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...].
Pismem z dnia 5 maja 2013 r. P. E. (dalej: "skarżący") wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie za pośrednictwem organu skargę na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania. Jednocześnie pismem z dnia 8 maja 2013 r. wniósł o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia nr [...]oraz decyzji Starosty [...] nr [...]z dnia [...] lipca 2012 r. z uwagi na niemożliwe do odwrócenia skutki obu orzeczeń. Wskazał, iż w przypadku wykonania (bardzo drogiej inwestycji) kanalizacji sanitarnej nikt nie będzie zainteresowany jej rozbiórką. Dlatego zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody, a zwłaszcza spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, co wskazuje na słuszność podjęcia działań zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; dalej: "p.p.s.a."). Nadto podniósł, iż istnieje możliwość poprowadzenia kanalizacji w inny sposób bez szkody dla kogokolwiek.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 p.p.s.a. zasadą jest, że wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Sąd natomiast może, na wniosek strony, wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (art. 61 § 3 p.p.s.a.). Ciężar dowodu leży przy tym na wnioskodawcy, który powinien przynajmniej uprawdopodobnić, że w jego przypadku spełnione zostały przesłanki wskazane w powołanym przepisie. Rozpoznając wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, Sąd uwzględnia zarówno argumentację wnioskodawcy, jak również dokonuje w tym zakresie oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie.
Przedmiotem ochrony tymczasowej mogą być jedynie takie akty lub czynności, które posiadają atrybut wykonalności. Przez pojęcie wykonania aktu administracyjnego należy rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub doprowadzenie w trybie egzekucji do takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w danym akcie. Nie każdy bowiem akt administracyjny kwalifikuje się do tak rozumianego wykonania, a co za tym idzie nie każdy wymaga wykonania.
W przedmiotowej sprawie żądaniem wstrzymania wykonania zostało objęte ostateczne postanowienie Wojewody [...] stwierdzające uchybienie terminu do wniesienia odwołania. Zatem nie ulega wątpliwości, że zaskarżone postanowienie objęte wnioskiem o wstrzymanie jest rozstrzygnięciem stricte procesowym, nie wymagającym, a wręcz nie nadającym się do wykonania. W literaturze zwraca się uwagę na fakt, że nie kwalifikuje się do wykonania akt administracyjny rozstrzygający określone kwestie proceduralne w toku postępowania administracyjnego, a więc nie przyznające uprawnień i nie nakładające obowiązków, które wymagałyby wykonania. Problem wykonania aktu administracyjnego dotyczy aktów zobowiązujących, ustalających dla ich adresatów nakazy powinnego zachowania lub zakazy określonego zachowania, aktów, na podstawie których określony podmiot uzyskuje równocześnie uprawnienie i mocą którego zostają na niego nałożone określone obowiązki oraz aktów, na podstawie których jeden podmiot jest do czegoś zobowiązany, a drugi wyłącznie uprawniony [por. T. Woś (red.): Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2009, s. 381; oraz postanowienie NSA z dnia 17 lipca 2006 r., I FZ 281/06 (publ. OSP 2007, nr 6, poz. 76) i postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 16 października 2008 r., II SA/Wr 411/08, Lex nr 504587].