Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Fularski po rozpoznaniu w dniu 22 sierpnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Rady S. wsi R. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego w sprawie z wniosku Rady S. wsi R. o wymierzenie grzywny organowi - Radzie Gminy w M. postanawia odmówić Radzie S. wsi R. prawa pomocy w żądanym zakresie.
W dniu 23 czerwca 2008 r. Rada S. wsi R. złożyła wniosek o wymierzenie grzywny organowi Radzie Gminy w M. w trybie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a.
W uzasadnieniu przedmiotowego wniosku podniesiono, iż w dniu 28 kwietnia 2008 r. złożono do organu skargę na bezczynność i do chwili obecnej przedmiotowy organ nie podjął żadnej decyzji.
W odpowiedzi na wniosek Rada Gminy w M. przesłała do Sądu uchwałę, będącą odpowiedzią na skargę w przedmiocie bezczynności, nie odnosząc się do wniosku o wymierzenie grzywny.
Pismem z dnia 14 lipca 2008 r. i z dnia 25 lipca 2008 r. strona skarżąca złożyła wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - dalej p.p.s.a. (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi. Mówiąc o oczywistej bezzasadności skargi należy mieć na uwadze sytuację, w której obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego, inaczej mówiąc stan faktyczny i prawny danej sprawy nie budzi najmniejszych wątpliwości, co do braku szans na wydanie pozytywnego dla skarżącego rozstrzygnięcia, ewentualnie zachodzą oczywiste przesłanki odrzucenia skargi. (vide: J. P. Tarno "Postępowanie przed sądami administracyjnymi. Komentarz", Warszawa 2008 s. 591, B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka - Medek "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz", Kraków s. 596, postanowienie NSA z dnia 25 stycznia 2007 r. sygn. akt I OZ 20/07).
Wszelkie wątpliwości, co do stanu faktycznego, czy też prawnego, wymagające pogłębionych rozważań powodują, że skargi nie można uznać za oczywiście bezzasadną. Dodatkowo podkreślić należy, iż ocena o bezzasadności skargi wyrażona w postanowieniu o odmowie przyznania prawa pomocy, nie może oznaczać merytorycznego rozpoznania skargi (vide: postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 marca 2005 roku, II OZ 140/05, niepubl.) Szeroka wykładnia przesłanki oczywistej bezzasadności może doprowadzić do naruszenia konstytucyjnego prawa strony do sądu.
Przystępując do rozpoznania wniosku o przyznania prawa pomocy stwierdzić należy, iż w niniejszej sprawie zachodzi przesłanka oczywistej bezzasadności skargi, o której mowa w art. 247 p.p.s.a.
Jak wynika z akt sprawy strona skarżąca domaga się przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym tj. zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia radcy prawnego w ramach prowadzonego postępowania sądowoadministracyjnego z wniosku o wymierzenie organowi grzywny. Jakkolwiek wniosek taki jest dopuszczalny, to należy mieć na uwadze, iż w dniu 31 lipca 2008 r. odrzucono powyższy wniosek z uwagi na brak legitymacji podmiotu wnoszącego, bowiem Rada S. nie jest organem samodzielnym, uprawnionym do reprezentowania s. i do wnoszenia skargi do sądu administracyjnego.
W doktrynie przyjmuje się, iż art. 247 p.p.s.a. może znaleźć zastosowanie w sytuacjach, gdy skarga kwalifikuje się do odrzucenia na podstawie art. 58 § 1 p.p.s.a. (vide: Hanna Krysiak - Molczyk, Przesłanki przyznania prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Przegląd Prawa Publicznego 2007/4/2), a więc takiej jaka ma miejsce w niniejszej sprawie, czyniąc tym samym wniosek Rady S. oczywiście bezzasadny w rozumieniu art. 247 p.p.s.a.
Mają na uwadze powyższe Sąd, działając w oparciu o art. 247 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji postanowienia.