Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA - Andrzej Kisielewicz, Sędziowie NSA - Rafał Batorowicz (spr.), - Hanna Szafrańska-Falkiewicz, Protokolant - Justyna Chindelewicz, po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2004 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Celnej w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. sygn. akt V SA 1613/03 w sprawie ze skargi [...] Spółki z o.o. z siedzibą w Józefosławiu na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2003 r. Nr [...] w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe - oddala skargę kasacyjną -
Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi "[...]" sp. z o.o. z siedzibą w Józefosławiu na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Warszawie z 17 kwietnia 2003 r. nr [...] w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe: uchylił zaskarżoną decyzję w całości oraz poprzedzającą ja decyzję Naczelnika Urzędu Celnego I w Warszawie z dnia 30 grudnia 2002 r. nr [...] w części dotyczącej odsetek, oddalił skargę w pozostałym zakresie, stwierdził, że zaskarżona decyzja nie mogła być wykonana do czasu uprawomocnienia się wyroku, orzekł o kosztach postępowania.
Jak wynikało z uzasadnienia wyroku, Sąd nie podzielił podnoszonych w skardze zarzutów dotyczących naruszenia przepisów prawa w zakresie klasyfikacji taryfowej towaru oraz wydania decyzji po upływie terminu przedawnienia. Za w pełni zasadne uznał natomiast te zarzuty, które dotyczyły naruszenia przez organy celne rozporządzenia Rady Ministrów z 21 października 1997 r. w sprawie określenia reguł ustalania preferencyjnego pochodzenia towarów oraz sposobu jego dokumentowania (Dz.U. Nr 134, poz. 886). Wyjaśnił, że choć wypełnienie pola nr 8 w świadectwach pochodzenia nie było zgodne z § 17 wymienionego rozporządzenia, stwierdzić należało, że organy celne nie odniosły się do treści § 28 ust. 1 oraz § 18 tegoż rozporządzenia. Zaniechano bowiem wypowiedzi w kwestii świadectw pochodzenia jako dotyczących przywożonych towarów, co stosownie do § 28 ust. 1 rozporządzenia mogłoby otworzyć drogę do rozważenia czy błędne zapisy w polu 8 stanowiły "drobne niezgodności". W ocenie Sądu nie rozważono należycie, czy w przedstawionych świadectwach pochodzenia nie wystąpiły "oczywiste pomyłki pisarskie" o jakich mowa w § 28 ust. 2 rozporządzenia. Sąd podniósł też, że organy celne nie skorzystały z uprawnienia przewidzianego w § 18 rozporządzenia i nie zażądały przedstawienia dodatkowych dokumentów.
Sąd uznał też za zasadny zarzut naruszenia art. 222 § 4 Kodeksu celnego dotyczącego poboru odsetek wyrównawczych. Uznał bowiem za niedopuszczalne utrzymanie w mocy przez organ odwoławczy rozstrzygnięcie, iż "pobór i kwotę odsetek wyrównawczych określi Wydział Rozliczeń Ceł i Podatków Pośrednich Izby Celnej w Warszawie", co nie odpowiadało art. 210 Ordynacji podatkowej.
Skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł Dyrektor Izby Celnej w Warszawie, domagając się uchylenia w całości zaskarżonego wyroku, któremu zarzucił naruszenie prawa materialnego i prawa "proceduralnego" poprzez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, to jest:
- art. 2 i 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w wyniku czego naruszono zasadę praworządności;
- art. 13 § 1, § 4 i § 5 Kodeksu celnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w wyniku czego uznano, iż sprawa nie została dostatecznie wyjaśniona przez organ celny, a decyzję organu II instancji wydano z naruszeniem prawa i zasady zaufania do organów celnych;
- § 2, 17, 18 i § 28 rozporządzenia z 21 października 1997 r. przez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w wyniku czego błędnie przyjęto, że organy celne nie podjęły wszelkich niezbędnych działań w celu wyjaśnienia wątpliwości co do wypełnienia świadectwa pochodzenia;