Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Hanna Kamińska po rozpoznaniu w dniu 22 września 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 17 grudnia 2015 r. o sygn. akt III SA/Lu 1053/15 w sprawie ze skargi A. R. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w B. P. z dnia 8 czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji w sprawie określenia kwoty długu celnego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od A. R. na rzecz Dyrektora Izby Celnej w B. P. 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 17 grudnia 2015 r., sygn. akt III SA/Lu 1053/15, oddalił skargę A. R. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w B. P. z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji w sprawie określenia kwoty długu celnego.
Zaskarżona decyzja utrzymała w mocy decyzję z dnia 10 kwietnia 2015 r., nr [...], którą odmówiono A. R. - dalej: skarżącemu - uchylenia decyzji Dyrektora Izby Celnej w [...] z dnia [...] grudnia 2013 r., nr [...], utrzymującej w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w L. z dnia [...] września 2013 r. o stwierdzeniu powstania po stronie dłużnika A. R. długu celnego w wysokości [...] zł w związku z przywozem i nielegalnym wprowadzeniem na obszar celny Wspólnoty samochodu osobowego.
Sąd I instancji uznał za trafne stanowisko organu administracji, że brak było podstaw do uchylenia decyzji ostatecznej w trybie art. 240 § 1 pkt 1 i 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm., dalej: Ordynacja podatkowa lub O.p.)
WSA podniósł, że skarżący we wniosku o wznowienie postępowania jako nową okoliczność lub nowy dowód istniejący w dniu wydania decyzji, istotny dla sprawy i nieznany organowi, przedstawił duplikat umowy kupna-sprzedaży samochodu osobowego [...] nr nadwozia (VIN) [...] z dnia [...] maja 2009 r. zawartej pomiędzy [...] (jako sprzedającym) a (Auto [...]) jako kupującym, korektę tej umowy w zakresie osoby kupującego z dnia 18 grudnia 2014 r. oraz oświadczenie [...] o stanie technicznym, zakresie uszkodzeń i koniecznych napraw pojazdu w momencie zbycia. Zdaniem skarżącego dowody te dokumentują rzeczywistą wartość transakcyjną samochodu w dniu jego wprowadzenia na obszar Wspólnoty Europejskiej. Badając cechę istotności wskazanych dokumentów Sąd podniósł, że umowa kupna-sprzedaży z dnia 20 maja 2009 r., na której widnieją dane sprzedającego i kupującego oraz cena [...] CHF - nie zawiera podpisu kupującego. Dodatkowo wskazane w tej umowie dane kupującego (Auto [...]) są fikcyjne. Z materiału dowodowego wynika bowiem, że osoba taka nie istniała i nie istnieje. Fakt zaś nieistnienia niemieckiego podmiotu wskazanego jako strona umowy sprzedaży powoduje, że dokument ten jest całkowicie niewiarygodny (nawet, jeśli istniał w dacie wydania decyzji ostatecznej) i tym samym, nie może stanowić dowodu w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 5 O.p.
Sąd podkreślił, że organ należycie ocenił wszystkie zgromadzone w toku postępowania dowody pod kątem spełnienia warunków, o których mowa w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Dokonał oceny tych dowodów, przez analizę ich wpływu na zmianę stanu faktycznego sprawy w taki sposób, który implikowałby ewentualną konieczność uchylenia ostatecznej decyzji. Przedstawione dowody nie miały charakteru dowodów istotnych, a tym bardziej nie miały wpływu na wydaną decyzję ostateczną.
W ocenie Sądu I instancji powoływane przez skarżącego dokumenty, tj. korekta umowy z dnia 18 grudnia 2014 r. oraz oświadczenie z dnia 18 grudnia 2014 r. o stanie technicznym pojazdu, zakresie uszkodzeń i koniecznych napraw - nie istniały w dniu wydania decyzji, a zatem nie spełniały także kolejnego warunku koniecznego do wznowienia postępowania.