Organ podkreślił, że jeżeli część nasion konopi objęta pozwoleniem nie została poddana ww. działaniom w terminie 12 miesięcy, to stosownie do art. 17 ust. 2 rozporządzenia Komisji 507/2008 możliwe jest przedłużenie tego terminu, o jeden lub dwa okresy sześciomiesięczne, na wniosek importera przedstawiającego odpowiednie uzasadnienie, jednak skarżący z wnioskiem takim nie wystąpił.
Odnosząc się do zarzutu skarżącego, iż przepis art. 39a ust. 1 ustawy o administrowaniu odnosi się do uchylonych już przepisów prawa wspólnotowego, organ stwierdził, że na podstawie korelacji stanowiącej załącznik III do rozporządzenia Komisji nr 507/2008 art. 17a ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 245/2001 z dnia 5 lutego 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1673/2000 z 27 lipca 2000 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków lnu i konopi uprawianych na włókno (Dz. Urz. UE L nr 35; dalej rozporządzenie Komisji nr 245/2001) przywołany w art. 39a ustawy o administrowaniu, należy odczytywać jako art. 17 ust. 2 rozporządzenia Komisji 507/2008, który to artykuł został przywołany w zaskarżonej decyzji Prezesa ARR.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalając skargę podzielił stanowisko organu, że w przedmiotowej sprawie miał zastosowanie art. 17 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 507/2008, które weszło w życie 1 lipca 2008 r. i zastąpiło wcześniej obowiązujące rozporządzenie Komisji (WE) nr 245/2001. Sąd wskazał, że zgodnie z klauzulą derogacyjną zawartą w art. 18 rozporządzenia Komisji nr 507/2008 odesłania do uchylonego rozporządzenia nr 245/2001 należy odczytywać jako odesłania do rozporządzenia nr 507/2008 rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji załącznika III. Według tej korelacji art. 17 ust. 2 jest odpowiednikiem art. 17a ust. 2 uchylonego rozporządzenia Komisji (WE) nr 245/2001. Treść wymienionych przepisów pokrywa się w całości. Sąd I instancji stwierdził, że zmiana przepisów unijnych stosownych w sprawie w okresie pomiędzy uzyskaniem przez skarżącego pozwolenia na przywóz, importem nasion konopi i terminem rozliczenia się z działań importera w stosunku do tych nasion oraz datą orzekania w tej sprawie została dokonana w sposób jasny i czytelny, niepozostawiający wątpliwości interpretacyjnych.
Przepisy te zawierają upoważnienie dla państwa członkowskiego do ustalenia: a) odpowiedniej procedury nadawania uprawnień importerom nasion konopi z przeznaczeniem innym niż do siewu; b) sprecyzowania warunków przyznawania takich uprawnień i określenie kar, które będą obowiązywać w przypadku, gdy warunki zostaną naruszone.
Powyższe unijne odesłania do aktualnie obowiązujących przepisów mają zastosowanie do przepisów krajowych, w tym do ustawy o administrowaniu, gdzie w art. 39a ust. 1 zawarto odesłanie do art. 17a ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) 245/2001 oraz do przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tej ustawy - rozporządzenia MGiP. Przepis art. 39a ustawy o administrowaniu stanowi wykonanie uprawnień państwa członkowskiego przyznanych prawem unijnym, tj. art. 17 ust. 2 rozporządzenia Komisji nr 507/2008 (wcześniej art. 17a ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 245/2001). Przepis ten istniał w okresie, w którym skarżący był zobowiązany do dokonania określonych czynności mających na celu niedopuszczenie ziarna konopi do siewu oraz istniał w dacie orzekania przez organ. Wydane w oparciu o art. 8g ww. ustawy przepisy wykonawcze w postaci rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy w § 7 są zgodne z przyznanymi uprawnieniami państwom członkowskim w art. 17 ust. 2 akapit 2 i 4 rozporządzenia Komisji nr 507/2008 (dawniej art. 17a ust. 2 i 4 rozporządzenia nr 345/2001). Określone w nim dokumenty do przedstawienia przez importera w 14 miesięcznym terminie, odnoszące się do wymieszania nasion z innymi niż konopie, zarówno w grupie dokumentów potwierdzających zakup surowców do pasz wraz z dokumentami sprzedaży pasz gotowych, jak i w grupie raportu produkcyjnego z wytworzonej serii mieszanki paszowej wraz z recepturą, mają potwierdzać wymieszanie nasion w określonych proporcjach oraz dokonanie tego dla celów żywienia zwierząt. Ponadto zarówno dokumenty sprzedaży paszy, jak i raporty produkcyjne i receptury powinny pochodzić od osób dokonujących czynności, zawierać daty czynności (umowa sprzedaży związana z dokumentami zakupu komponentów daje realną możliwość określenia czasowego czynności zmieszania nasion; raport produkcyjny z wytworzonej mieszanki z istoty czynności "sporządzania raportu" powinien zawierać wskazanie co do daty opisywanej czynności). Zatem zdaniem Sądu I instancji regulacje przepisów krajowych zawierają minima określane przez przepisy unijne, a ponadto dookreślają dokumenty wymagane do złożenia organowi zgodnie z upoważnieniem unijnym nakazującym krajom członkowskim wymaganie "odpowiednich dokumentów" zgodnie z warunkami określonymi przez państwo członkowskie. Wobec powyższego WSA nie uwzględnił zarzutu naruszenia § 7 rozporządzenia MGiP.