Tak więc w tej sytuacji nie można mówić o tym, iż skarżący został ukarany na podstawie ustawy, która nie obowiązywała w czasie popełnienia przez niego czynu zabronionego pod groźbą kary, co pozostawałoby w sprzeczności z powołanymi w skardze przepisami art. 2 i 42 ust. 1 Konstytucji RP.
Nie można też podzielić prezentowanego w skardze kasacyjnej poglądu, iż organy administracyjne oraz Sąd I instancji przyjęły w istocie, że prawo może działać wstecz.
Wprawdzie organy obydwu instancji jako podstawę prawną nałożenia na skarżącego kary pieniężnej wymieniły nie tylko art. 39a ust. 1 pkt 1 ustawy o administrowaniu, lecz również art. 17a ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 507/2008, a Sąd I instancji uznał, iż w sprawie ma zastosowanie również ten ostatni przepis, lecz okoliczność ta nie oznacza, iż Sąd I instancji zaaprobował "działanie prawa wstecz". Przepisy rozporządzenia Komisji (WE) nr 507/2008 nie są bowiem "nowym" ani też "innym" prawem w stosunku do przepisów rozporządzenia Komisji (WE) nr 245/2001.
Wynika to już z samej "preambuły" rozporządzenia Komisji (WE) nr 507/2008 (pkt 1), w której stwierdzono, że rozporządzenie Komisji (WE) nr 245/2001 zostało kilkakrotnie znacząco zmienione i "w celu zapewnienia jego jasności i zrozumiałości należy je zatem skodyfikować". Tak więc rozporządzenie Komisji (WE) nr 507/2008 stanowi w istocie jednolity tekst rozporządzenia nr 245/2001. Przemawia za tym również treść art. 18 rozporządzenia nr 507/2008, w którym stwierdzono, że "Odesłania do uchylonego rozporządzenia należy odczytywać jako odesłania do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku III."
W sprawie zaś było bezsporne, iż treść przepisów art. 17a ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 245/2001 oraz art. 17 ust. 2 rozporządzenia Komisji nr 507/2008 jest identyczna (treści tych przepisów pokrywają się w całości).
Z przytoczonych powodów Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w wyroku na mocy art. 184 p.p.s.a.