W ocenie skarżącej termin ten może oznaczać zarówno przywóz leków przez podróżnego w bagażu osobistym, jak również dostarczanie leków za pośrednictwem przesyłek kurierskich. Według organów, przywóz produktów leczniczych na własne potrzeby lecznicze bez wymaganej zgody dotyczy tylko przywozu dokonanego przez podróżnych przekraczających fizycznie granicę RP.
Sąd podzielił rację organów celnych.
Uzasadniając powyższe, Sąd wskazał, powołując się na art. 3 i art. 38 u.p.f., że celem objęcia obrotu produktami leczniczymi ścisłymi regułami, określonymi w ustawie Prawo farmaceutyczne była ochrona zdrowia, bezpieczeństwo pacjentów oraz bezpieczeństwo takiego obrotu, zgodnie z wymogami określonymi w Konstytucji, a także dopasowanie przepisów krajowych do tzw. standardów Unii Europejskiej.
W myśl art. 68 ust. 5 u.p.f. - nie wymaga zgody Prezesa Urzędu przywóz z zagranicy produktu leczniczego na własne potrzeby lecznicze w liczbie nieprzekraczającej pięciu najmniejszych opakowań.
Sąd wyjaśnił, że ustawa Prawo farmaceutyczne nie zawiera definicji "przywozu" produktu leczniczego. Jednak zauważył, że w ustawie zdefiniowano pojęcie importu produktu leczniczego (art. 2 pkt 7a u.p.f.), którym jest każde działanie polegające na sprowadzaniu produktu leczniczego spoza terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej (...), w tym ich magazynowanie, kontrola jakości przy zwalnianiu serii i dystrybucja. Zatem ustawa w tym miejscu nie posługuje się pojęciem "przywozu" lecz wskazuje nie bez przyczyny na "każde działanie polegające na sprowadzaniu produktu leczniczego" - a zatem odróżnia je od "przywozu". W ocenie Sądu może zatem na gruncie ustawy Prawo Farmaceutyczne istnieć inne działanie polegające na sprowadzaniu produktu leczniczego, niebędące przywozem. Działaniem takim może być sprowadzanie produktu leczniczego w drodze sprzedaży wysyłkowej.
Dodatkowo ustawa zawiera definicję sprzedaży wysyłkowej produktów leczniczych (art. 2 pkt 37aa u.p.f.) - zgodnie z którą jest to umowa sprzedaży produktów leczniczych zawierana z pacjentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystywaniu środków porozumiewania się na odległość, w szczególności drukowanego lub elektronicznego formularza zamówienia niezaadresowanego lub zaadresowanego, listu seryjnego w postaci drukowanej lub elektronicznej, reklamy prasowej z wydrukowanym formularzem zamówienia, reklamy w postaci elektronicznej, katalogu, telefonu, telefaksu, radia, telewizji, automatycznego urządzenia wywołującego, wizjofonu, wideotekstu, poczty elektronicznej lub innych środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. Nr 144, poz. 1204, z późn. zm.).
Sąd wskazał także, że art. 68 ust. 3 u.p.f. dopuszcza prowadzenie wysyłkowej sprzedaży produktów leczniczych wyłącznie przez apteki ogólnodostępne i punkty apteczne. Możliwość ta dotyczy tylko produktów leczniczych wydawanych bez przepisu lekarza. Zatem leki na receptę nie mogą być w ogóle sprzedawane w drodze sprzedaży wysyłkowej. Art. 68 ust. 3a u.p.f z kolei, zawiera delegację ustawową dla ministra właściwego do spraw zdrowia do wydania rozporządzenia szczegółowo regulującego taką sprzedaż, w tym m.in. sposób dostarczania tych produktów do odbiorców.