Powyższe oznacza, że celem art. 68 ust. 5 u.f.p. było umożliwienie podróżującym osobom dla ich potrzeb zdrowotnych przewiezienia leków osobiście przez granicę kraju. Stąd też określono, że przywóz z zagranicy produktu leczniczego ma odbywać się wyłącznie na własne potrzeby lecznicze oraz w liczbie nieprzekraczającej pięciu najmniejszych opakowań, czyli w ilości koniecznej pacjentowi do stosowania w czasie przemieszczania się przez granicę kraju i przez pewien czas pobytu. Okresu, który umożliwi podróżnemu (pacjentowi) zamówienie potrzebnego leku na terenie kraju, bądź też jego sprowadzenia z zagranicy. Pamiętać bowiem należy, że ustawodawca zadbał o możliwość sprowadzenia koniecznych produktów leczniczych z zagranicy w trybie tzw. importu docelowego o jakim mowa w art. 4 u.p.f.
Odnosząc się do argumentu kasatora dotyczącego drastycznej zmiany stanowiska organów tj. Głównego Inspektora Farmaceutycznego i Ministra Zdrowia co do zmiany interpretacji art. 68 ust. 5 u.p.f., wskazać należy, że w doktrynie ugruntowany jest pogląd, że orzecznictwo organu może podlegać zmianom, o ile organ wykaże, że są ku temu uzasadnione podstawy, a taka sytuacja miała miejsce w rozpoznawanej sprawie. Wyłącznie nieuzasadniona zmienność poglądu organu stanowi naruszenie art. 8 k.p.a. (art. 12 § 1 o.p.). Zasada zaufania obywatela do państwa nie oznacza bowiem, że organ nie może zmieniać ocen prawnych - w szczególności, gdy zmiana prowadzi do prawidłowego zastosowania określonych przepisów - ale że nie może tego czynić dowolnie, w sposób uniemożliwiający kontrolę argumentacji przemawiającej, w jego ocenie, za przedmiotową zmianą. W rozpoznawanej sprawie organ wyjaśnił w sposób wyczerpujący podjęte rozstrzygnięcie.
Reasumując, zarzut kasatora co do naruszenia przez Sąd I instancji art. 68 ust. 5 u.f.p. poprzez jego błędną wykładnię należało uznać za chybiony.
Rezultat braku uznania za usprawiedliwiony zarzutu naruszenia art. 68 ust. 5 u.p.f. czyni bezpodstawnymi zarzuty niezastosowania w sprawie przepisów art. 48, art. 58, art. 73 ust. 1 i art. 79 WKC w zw. z art. 68 ust. 5 u.p.f., ponieważ brak było podstaw, aby dopuścić do swobodnego obrotu sporne produkty lecznicze.
Z tych wszystkich względów skarga kasacyjna została oddalona z mocy art. 184 p.p.s.a. O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o art. 204 pkt 1 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) i pkt 2 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.).