Sąd uznał, że zarzut strony wyraża się w stwierdzeniu, że całe postępowanie w sprawie jest wadliwe, albowiem nie zostało skutecznie wszczęte ani tym bardziej zakończone. Zagadnienie sposobu i poprawności wszczęcia postępowania zakończonego decyzją merytoryczną nie ma jednak żadnego wpływu na jej merytoryczną treść. Mogłoby mieć ewentualnie wpływ na ocenę, czy wskutek takiej wadliwości strona bez swojej winy nie brała udziału w postępowaniu, niemniej jest to przesłanka wznowieniowa, a nie nieważnościowa. Natomiast problem poprawności proceduralnej powiadomienia strony o wszczęciu postępowania w żaden sposób nie wiąże się ze zgodnością lub niezgodnością tej decyzji z prawem. Brak związku pomiędzy (ewentualnym) naruszeniem przepisów wskazanych w skardze kasacyjnej jako jej podstawy z możliwością wystąpienia przesłanki wydania decyzji ostatecznej z rażącym naruszeniem prawa, niweczy skuteczność postawionego zarzutu. Zatem w sytuacji, gdy strona nie brała udziału w postępowaniu (niezależnie jaki zakres postępowania wadą tą jest dotknięty), zasadność ewentualnego wzruszenia decyzji ostatecznej może być analizowana jedynie przez pryzmat przesłanki wznowienia postępowania.
Tryby wznowienia postępowania i stwierdzenia nieważności decyzji stanowią odrębne tryby wzruszania decyzji ostatecznych. Różne są podstawy i przesłanki prowadzące do wzruszenia decyzji, odmienna jest właściwość organów powołanych do ich rozstrzygania, co przesądza o tym, że tryby te nie mogą być stosowane zamiennie (vide: NSA, który wyrokiem z 23 września 2011 r. sygn. akt II FSK 610/11), a więc zarzut nieważności jest bezpodstawny.
Natomiast w kwestii naruszenia art. 138 § 1 O.p. w zw. z art. 120 O.p., Sąd wskazał, że stosownie do art. 147a O.p. w postępowaniu przed organami celnymi, w sprawach dotyczących podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego z tytułu importu towarów, stosuje się przepisy art. 83 i art. 84 ustawy z 19 marca 2004 r. Prawo celne (Dz. U. 2013, poz.727, dalej "Prawo celne"). W myśl art. 83 Prawa celnego, pisma skierowane do osób nieznanych z miejsca pobytu lub adresu (...) wywiesza się na okres 14 dni w siedzibie organu celnego prowadzącego postępowanie. Pisma oraz decyzje uważa się za doręczone po upływie tego terminu. Tak więc przepis ten, stanowiący lex specialis w stosunku do przepisów O.p. stosownie do cytowanego art. 73 ust.1 tej ustawy, powoduje że brak wiedzy organu o miejscu pobytu skarżącego nie uzasadnia ustanowienia kuratora, lecz uruchomienie innej procedury doręczenia zastępczego.
H. W. zaskarżył powyższy wyrok Sądu I instancji, wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w G. oraz o zasądzenie od organu administracji kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Skarżący oparł skargę kasacyjną:
1. na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.), czyli naruszenia prawa materialnego, poprzez jego wadliwą wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie poprzez odmowę stwierdzenia nieważności decyzji w całości, mając na względzie, że zachodzą przyczyny określone w art. 247 § 1 pkt 3 O.p. tj.: